Moe

Maandag 28 november

In de ochtend voor de drain naar de poli in Noord. Helaas mag hij er nog niet uit. Wel krijgt lief wat uitleg over oefeningen die ze mag doen om haar schouder los te krijgen en welke bewegingen ze wel en niet met haar arm mag doen. 

Ik ben de afgelopen dagen te moe geweest om te schrijven. Ik hou soms met wat steekwoorden bij wat er zoal gebeurd, maar ook dat schiet er nog wel eens bij in.. Om een idee te geven, feitelijk is het nu zondagnacht 4 december en type ik over een week geleden.. Maar dat terzijde..

Het is leuk om reacties te horen op de blog. Je geeft aan een aantal mensen het adres en sommigen lezen het op m'n Facebook, maar je hebt eigenlijk niet echt door dat er ook echt mensen zijn die het dus lezen.. Heel leuk om dat terug te horen. Het voelt echt als een dagboekje dus is het best gek dat anderen het ook lezen. 
Verder komen er ook hele lieve kaartjes binnen en krijgen we zelf soms een bos bloemen. Hoewel het een troep is, staat de woonkamer er dus gezellig bij. 

Met lief gaat het redelijk. Ze kan wel lopen maar opstaan etc is nog heel moeilijk. Ik probeer haar hierin te helpen maar dat is soms wel lastig. Ik wil haar ook geen pijn doen. Als ze 'snachts wakker wordt en moet plassen dan geef ik haar een steunte tegen haar schouderblad en leg daarna het kussen weer achter haar,  'sochtends geef ik haar bril aan. Kleine dingetjes waarmee ik hoop het iets dragelijker te maken voor haar. Verder help ik haar met aankleden en douchen want dat lukt nog niet helemaal zelf. 

We zijn vanmorgen dus in het ziekenhuis geweest. Helaas is er nog teveel wondvocht in de drain gekomen dus moet hij in ieder geval tot morgen blijven zitten. Dan moeten we weer naar de plastisch chirurg en hopen we dat ze van die handtas af is. Als er teveel vocht in komt dan moet ze woensdag weer terug. 

Zelf begin ik inmiddels wat tekenen van oververmoeidheid te tonen. M'n geheugen is een zeef en ik heb last van spierpijn en diaree. Waardeloos want ik wil er juist voor haar zijn. 

Hoewel ik zelf nog wel de wil heb om naar het werk te komen zijn de mensen in mijn omgeving het hier echt niet mee eens en bang dat ik mijzelf om een boom heenvouw als ik nu een stuk moet gaan rijden. In overleg met m'n chef kan ik thuisblijven. 

Omdat we allebei nog wel wat slaap kunnen gebruiken, duiken we voor een siësta ons bed weer in. Als we 5 uur later weer wakker worden kunnen we de conclusie trekken dat we het erg nodig hadden. 
De bel gaat en er wordt een bos bloemen afgegeven. Ook ligt er een kaartje van een andere bloemist dat ze zijn langsgeweest met een bos maar dat er niemand opendeed. We hebben allebei de bel echt niet gehoord..

Na een lachkick om de bos bloemen die werd bezorgd schiet ik door in een hysterische huilbui.. Ik had gehoopt dat de 5 uren slaap me tot rust hadden gebracht, maar helaas.. De bui wordt wel korter en makkelijker te laten komen en weer gaan.. We knuffelen en stappen daarna het bed uit.

In de keuken zie ik weer drie springbeesten. We hebben sinds een tijdje last van ongewenste huisdieren. Het zijn waarschijnlijk huiskrekels of iets dergelijks. Eens kijken of er een verdelgingseenheid onze kant op kan komen om die ellendige beestjes de laan uit te sturen..

Samen gaan we daarna Nik ophalen voor een wandeling en nemen we het eten mee wat papa gisteren voor ons heeft gekookt. Ook rijden we langs de bloemist om de andere bos op te halen.

Omdat lief zich na het slapen een stuk beter voelt en niet weet hoe de komende dagen zullen zijn, besluiten we uit eten te gaan. Pappa's hap gaat in de koelkast voor morgen. We gaan naar een gezellig bistro'tje bij ons in de buurt en hebben een heerlijke avond.