Een hartverzakking

Donderdag 1 december

Vanmorgen heb ik een afspraak met de mondhygiëniste en vanmiddag met de bedrijfsarts. Ik merk dat m'n energiepijl behoorlijk laag ligt, ik me niet heel lang kan concentreren en ik door de spanning last heb van hoofdpijn en m'n geheugen een vergiet is. Hierover wil ik graag met hem praten. Terwijl ik naar de mondhygiëniste wandelen bel ik ook, zoals ik gisteren had afgesproken met mijn direct leidinggevende. Helaas kreeg ik haar niet te pakken, ik blijft het proberen. Net voordat ik de stoel inga belt de bedrijfsarts af. Als ik hem de situatie uitleg, vindt hij het een goed plan om er met mijn chef over te praten en zo wat aangepaste werkzaamheden te vinden. Ofwel minder uren te draaien, ik moest maar even kijken. 
De mondhygiëniste was weer superlief. Ik lijk m'n angst voor de tandarts door haar bijna volledig te zijn kwijtgeraakt, zo fijn. Nadat ze m'n gebit weer volledig heeft gereinigd geef ik aan ook m'n halfjaarlijkse controle nog te moeten doen. De tandarts zat in de kamer daarnaast te werken en is uit haar behandeling gestapt om mijn gebit gelijk te controleren. Superfijn, wat ben ik blij dat ik van m'n vorige smoelsmid ben overgestapt! Alles was in orde dus ik ben er weer even van verlost. 

Als ik terugwandel naar huis bel ik weer richting Brabant en krijg lijnchef nu wel te pakken. Een goed gesprek volgt en we spreken af om morgen om 11:00 uur verder te praten. 

Onderweg naar huis bedenk ik me dat de auto nog bij het theater staat na de repetitie van gisteren en pak een tram om hem op te halen. Op de terugweg koop ik gelijk wat schoenkadootjes om het feest niet volledig voorbij te laten gaan en neem iets lekkers van de bakker mee. Daarna doe ik gelijk de boodschappen voor het eten van vanavond. Het worden spruitjes met champignonnetjes en spekjes en gebakken aardappeltjes en een tartaartje. 

Thuis vind ik lief in bed. Ze had vanmorgen voor het eerst na de operatie alleen de hond uitgelaten. Dat was goed gegaan maar ze merkte wel dat het met de riem lopen nog heel lastig ging. En straks is ook haar hond weer terug en die trekt iets harder dan de mijne, dus moeten we daar nog een oplossing voor vinden. Voorlopig mag ze geen kracht zetten met haar linker arm en als één van de honden plots een kat ziet ofzo dan wordt ze zomaar omver getrokken. Maar met één hond ging het okay. Wel heeft ze nog veel pijn, vooral in haar arm. Staan en lopen zijn niet fijn. 
Daarom is ze na de wandeling nog even terug in bed gekropen en toen ik thuis kwam was ze op een forum aan het lezen en had wat mails verzonden. Ook heeft ze een afspraak op school kunnen maken voor morgen zodat ze met de decaan kan praten over haar studie. Omdat ik dan toch die kan op moet voor mijn eigen gesprek kunnen we mooi samen rijden. 
Samen doen we nog even een siësta en kijken wat tv.

'savonds merk ik dat ik steeds meer uit m'n hum raak. Ik wil het lief niet laten merken maar natuurlijk ziet ze het. Als ik haar warme sokken zoek, word ik geconfronteerd met de bende die het nog steeds is in huis. Ik heb het gevoel dat we nog steeds niet volledig gesettled zijn in ons huisje. En dat klopt natuurlijk ook.. Lief heeft nog steeds geen kledingkast dus haar kleding ligt opgestapeld in een stelling in de studeerkamer. Veel spullen staan nog in dozen. Dingen zijn nog maar half af. Er ligt stof op de vloer. Deuren zijn nog niet geverfd. De trap zie er nog niet uit. We hebben een krekelplaag in de keuken, de koffers moeten nog worden uitgepakt na Egypte, het is gewoon een rommeltje. Ik merk dat ik niet het gevoel heb dat we erg nu echt wonen, dat het ons huis is.. Het voelt een beetje als halfbakken kamperen ofzo. Hoewel alles wel werkt nu, straalt het nog geen rust uit en daar baal ik gewoon van. We knuffelen en praten erover.

Na het eten komen haar ouders en de pup op bezoek. Terwijl ik weer wat vrolijker word, wordt lief meer down. Ze heeft zo het gevoel dat alles en iedereen om haar heen doorraast en zij stil staat. Ze hoopt morgen op school wat meer duidelijkheid te krijgen over haar mogelijkheden.

'savonds als haar ouders weer naar huis zijn praten we samen op de bank en kijken we wat tv. Ik lig met m'n hoofd op haar schoot en zacht speelt ze met m'n haar. Als ik langzaam in slaap aan het vallen ben, maakt ze me wakker. Ze zegt me dat ze nog wel even met Nik naar buiten zal gaan en dat ik dan alvast naar boven kan. Hoewel ik eigenlijk met haar samen wil wandelen overwint de vermoeidheid. Als de dames samen de regenachtige avond instappen leg ik wat oude handdoeken op de gangvloer en ga alvast naar bed.

Na een paar minuutjes hoor ik de voordeur en daarna een "slaap lekker" tegen Nik. Ik was weer even weggezakt maar deed net toen ze de trap opkwam mijn ogen weer open.. Ik kan vanuit de geopende deur vanuit bed de trap zien en zie lief naar boven komen. En dan gebeurt er iets waar je hart echt een paar slagen van overslaat.. In een flits zie ik lief bovenaan de trap komen om vervolgens voorbij te vliegen en zo vooruit de andere slaapkamer in te duiken.. Met een "Jezus wat gebeurde er?" ren ik het bed uit. De paar stappen die ik moet zetten om bij haar te komen lijken kilometers lang te zijn. Wat is er nou gebeurd? Het leek wel alsof ze flauw viel of zoiets. Het ging zo snel.. Als ik geen geluid uit haar hoor komen word ik nog benauwder. Als ik om de hoek van de kamer kijk zie ik haar op haar knieën zitten. Een hysterisch gehuil en gelach, eerst van mij en daarna ook van haar, volgen elkaar op. Ze had de laatste traptree gemist en was gestruikeld. En in een reflex had ze zich met beide armen opgevangen.. Omdat ze haar linkerarm nog maar nauwelijks kan en mag gebruiken zit de schrik er goed in.

Ik help haar met uitkleden en houd m'n adem in als de wonden onder haar t-shirt tevoorschijn komen.. Gelukkig ziet alles er nog keurig uit.. Lief neemt een douche en roept mij als ze klaar is. Zachtjes help ik met afdrogen. Hoewel ik haar echt geen pijn wil doen, vertrekt haar gezicht zodra ik haar arm en borst droog. Haar oksel is lastig te bereiken doordat het opzij brengen van haar arm zo'n pijn doet. Al huilend loopt ze richting bed, zo geschrokken en met een snijdend, kloppend gevoel dat in haar borst en arm blijft rondrazen. Ik voer haar paracetamol en leg een kussen onder haar arm. Daarna type ik nog wat terwijl ik luister naar haar steeds rustig wordende ademhaling.. Mijn hartslag wordt inmiddels ook weer wat rustiger, ik hoop dat ik zo ook wat kan slapen, de wekker gaat weer vroeg morgen.