Maandag 30 januari
Vandaag staat de 25ste bestraling van lief op de planning. Dit is de laatste van de algemene bestralingen. Nog 10 die heel gericht geplaatst gaan worden en dan zitten ze erop. Volgens de fysio ook maar beter, want de huid is er goed klaar mee.
Ik heb vanmorgen een gesprek met m'n nieuwe chef. Een fijn gesprek en een leuke kennismaking met haar en een aantal nieuwe collega's. Ik heb er echt zin in! Gelijk wordt de planning bekeken en worden de nodige cursussen ingepland. Blij dat ik de wind eens in m'n zijlen voel en het allemaal vlot en positief gaat. Morgen ben ik thuis voor lief maar woensdag begin ik echt. Spannend.
Ik kijk online naar mogelijke midweekjes weg en word door een collega gewezen op een handige site voor Winterberg. Als ik daar een laatste kamer in een leuke bed&breakfast zie staan besluit ik gelijk te boeken. Effies 5 daagjes naar een sneeuw, maar toch lekker dichtbij.
Op de terugweg naar huis haal ik lief op bij de fysio. Samen rijden we naar huis en terwijl ik de planning bijvul met m'n diensten en wat mails verstuur maakt lief het eten klaar. Samen gezellig op de bank kletsen we bij. Zo heerlijk om samen te zijn.
Lief voelt zich nog steeds misselijk. In overleg met de dokter start ze misschien alvast aan de anti-misselijkheidsmedicijnen die ze voor de chemo krijgt voorgeschreven. Ik hoop maar dat ze zich snel wat beter voelt, want dit is echt ellendig.
Na het eten vertrek ik richting Rotterdam voor een training met het Nederlands Team. Een heel aantal nieuwe meiden en een paar oude bekenden zijn er en samen lopen we Eem leuke training. Na afloop praat ik met een teamgenootje nog na en hebben het over thuis. Haar neefje van 18 is nu herstellende van lymfenklierkanker en in haar hele familie komt het veel voor. Ze vertelde me dat hij ook heel misselijk was tijdens de bestralingen en omdat ik het al eerder van iemand hoorde vermoed ik toch dat het dus door de bestralingen komt. Wel bijzonder dat een radiologe en oncoloog het beiden niet kunnen plaatsen en verdere onderzoeken willen doen. Zij zien dit niet als een mogelijke bijwerking van de bestralingen.. Toch gek dat ik er een aantal ervaringsdeskundigen wel over hoor.. Misschien nog maar eens googlen binnenkort..
Als ik thuiskom van de training vind ik lief op de bank. Aan haar gezicht zie ik dat het niet goed gaat. Ze vertelt me dat ze vanavond voor haar gevoel echt onderuit gehaald is. Ze heeft een tijd zitten huilen en kon gewoon niet stoppen. Ze is boos en verdrietig.
Ik ben trots op haar dat ze vandaag zoveel gedaan heeft en zij zegt dat het onzin is. Dat het heel normaal is voor een vrouw van 30 om het huis schoon te maken en de boodschappen te doen. Ik snap dat ze zich waardeloos voelt. Ik had net het idee dat het wat beter aan het gaan was. De hoop en het gevoel dat ze weer wat opkrabbelde. Ik vind het moeilijk om weg te gaan en haar bij terugkomst zo verdrietig te zien. Als ik haar vraag of het had uitgemaakt of ik wel of niet was thuisgeweest vanavond, zeg ze dat dit niks had uitgemaakt. Hoewel m'n hart iets anders zegt, probeer ik erop te vertrouwen dat het klopt.
Als we nog even wat tv kijken komen de tranen weer. Stilletjes zit ze tegen me aan. Ik zou willen dat ik haar kon helpen maar ik weet echt niet hoe. Nu nog maar effies tegen haar aankruipen en dan slapen, morgen vroeg op voor een volgeplande dag. Ik ben vooral heel benieuwd naar hoe het bij het Helen Dowling instituut zal gaan.
zaterdag 24 maart 2012
On hold
Zaterdag 28 januari
Tegen 12:00 uur worden we wakker en na een half uurtje stap ik uit bed. Ik laat het zonlicht door de geopende slaapkamerdeur over het voeteneinde schijnen terwijl ik een douche pak. Zo kan lief rustig wakkerworden. Ik merk dat ik lekker uitgeslapen ben en zet de badkamerradio aan. En dat kon lief toch niet zo waarderen. Ik zet de radio uit en doe de deur weer dicht. Lief heeft onrustig geslapen en nachtmerries gehad.
Na het douchen hebben we een emotioneel gesprek. Lief vindt dat ik beter verdien dan haar. Ze zegt normaal al lang te zijn weggerend. Ze is bang dat er een moment komt dat ik iets beters wil en dan bij haar weg zal gaan en dat het daarom voor haar minder pijnlijk is dat ze voor die tijd al bij mij is weggerend. Ik zeg haar dat als ze wegrent ik gewoon met haar mee ga rennen. Zo is er ook een liedje dat zegt: "als je bij me weggaat, ga ik met je mee".
Ik vraag haar waarom ze nog niet is weggerend. Dan zegt ze me hoeveel ze van me houdt en het daarom nooit zou kunnen. Ik vraag haar om zich voor te stellen dat ik net zoveel voor haar voel als zij voor mij en dat ik echt zo gelukkig met haar ben dat ik nergens anders wil zijn dan alleen maar bij haar.
Na een rustige lunch gaan we op pad. De hondjes gaan mee en samen maken we een fijne wandeling en rijden we even langs bij mn ouders. Verder kopen we een badkamerkraan die wel past op ons bad. We hebben geen zin om te koken en omdat ik graag nog even bij de wedstrijd van Dames2 wilde kijken die reeds begonnen was, pikken we een McDriveje.
In de sporthal zie ik veel oude bekenden. Leuk om de meiden waarmee ik donderdag trainde tegen m'n oude cluppie te zien spelen. Na afloop doen we nog een drankje.
Onderweg naar huis vertelt lief dat ze het heel leuk vindt om te kijken maar dat het haar ook behoorlijk confronteert met het feit dat zij die dingen nu niet kan. Ze heeft in het verleden problemen gehad in haar benen en leek daar eindelijk een beetje vanaf te zijn. Ze was dan ook van plan om te beginnen met een sport. Om nu niet te kunnen sporten en te zien hoe anderen dat doen is behoorlijk lastig. Lief wil zo graag verder met haar leven. Bij haar werk weer aan de slag, gewoon een fulltime job, bedrijfsideeën uitwerken, sporten, uitgaan, samen leuke dingen ondernemen.. Geen leven dat in het teken staat van ziekenhuizen. Ze baalt van het feit dat ze beperkt is in haar beweging, niet gewoon even op zolder een muurtje opmeet maar zichzelf dan met moeite in een handige houding weet te manoeuvreren.
Op het moment dat ze goed en wel bij mij introk, is het ziekenhuisfeest gestart. Ze heeft daarom ook nog niet echt kunnen landen in mijn woonplaats en haar draai gevonden bij de diverse hobby- en sportclubs. Als er geklust wordt in ons huis dan doen anderen wat zij zelf wil doen. Dingen zijn nog niet af omdat er andere prioriteiten zijn nu. Zoveel plannen die on hold staan.. Superlastig voor een jonge actieve meid als zij..
Af en toe stort ze in als we samen thuiszijn. Ik vind het zo knap hoe ze knokt om zich goed te houden als we bij anderen zijn. De klap daarna als we thuis zijn is dan alleen des te groter. Met een hand op haar rug ondersteun ik haar dan de trap op richting bed. De meeste mensen prikken daar niet doorheen. Ik denk dan: "ze moesten eens weten.." Een enkeling ziet hoe ze zich groot houdt en dat vind ik fijn.
Na een rustige avond op de bank waarin we wat zappen en samen op de iPad surfen zijn we allebei duf en gaan bijtijds naar boven. Rond 23:30 uur geeft lief aan dat ze best moe is.. Ook zegt ze dat de misselijkheid wat minder lijkt te zijn. Dat is goed nieuws! Ze doet haar lenzen vast uit en kruipt tegen me aan. Niet veel later heeft ze een regelmatige ademhaling en type ik dit met één hand zodat ze tegen m'n linkerarm kan blijven slapen.. Ik hoop dat ze nooit meer twijfelt of ik voor altijd bij haar wil blijven.. Zij is mijn meisje. En over een paar jaartjes mijn vrouw.
Tegen 12:00 uur worden we wakker en na een half uurtje stap ik uit bed. Ik laat het zonlicht door de geopende slaapkamerdeur over het voeteneinde schijnen terwijl ik een douche pak. Zo kan lief rustig wakkerworden. Ik merk dat ik lekker uitgeslapen ben en zet de badkamerradio aan. En dat kon lief toch niet zo waarderen. Ik zet de radio uit en doe de deur weer dicht. Lief heeft onrustig geslapen en nachtmerries gehad.
Na het douchen hebben we een emotioneel gesprek. Lief vindt dat ik beter verdien dan haar. Ze zegt normaal al lang te zijn weggerend. Ze is bang dat er een moment komt dat ik iets beters wil en dan bij haar weg zal gaan en dat het daarom voor haar minder pijnlijk is dat ze voor die tijd al bij mij is weggerend. Ik zeg haar dat als ze wegrent ik gewoon met haar mee ga rennen. Zo is er ook een liedje dat zegt: "als je bij me weggaat, ga ik met je mee".
Ik vraag haar waarom ze nog niet is weggerend. Dan zegt ze me hoeveel ze van me houdt en het daarom nooit zou kunnen. Ik vraag haar om zich voor te stellen dat ik net zoveel voor haar voel als zij voor mij en dat ik echt zo gelukkig met haar ben dat ik nergens anders wil zijn dan alleen maar bij haar.
Na een rustige lunch gaan we op pad. De hondjes gaan mee en samen maken we een fijne wandeling en rijden we even langs bij mn ouders. Verder kopen we een badkamerkraan die wel past op ons bad. We hebben geen zin om te koken en omdat ik graag nog even bij de wedstrijd van Dames2 wilde kijken die reeds begonnen was, pikken we een McDriveje.
In de sporthal zie ik veel oude bekenden. Leuk om de meiden waarmee ik donderdag trainde tegen m'n oude cluppie te zien spelen. Na afloop doen we nog een drankje.
Onderweg naar huis vertelt lief dat ze het heel leuk vindt om te kijken maar dat het haar ook behoorlijk confronteert met het feit dat zij die dingen nu niet kan. Ze heeft in het verleden problemen gehad in haar benen en leek daar eindelijk een beetje vanaf te zijn. Ze was dan ook van plan om te beginnen met een sport. Om nu niet te kunnen sporten en te zien hoe anderen dat doen is behoorlijk lastig. Lief wil zo graag verder met haar leven. Bij haar werk weer aan de slag, gewoon een fulltime job, bedrijfsideeën uitwerken, sporten, uitgaan, samen leuke dingen ondernemen.. Geen leven dat in het teken staat van ziekenhuizen. Ze baalt van het feit dat ze beperkt is in haar beweging, niet gewoon even op zolder een muurtje opmeet maar zichzelf dan met moeite in een handige houding weet te manoeuvreren.
Op het moment dat ze goed en wel bij mij introk, is het ziekenhuisfeest gestart. Ze heeft daarom ook nog niet echt kunnen landen in mijn woonplaats en haar draai gevonden bij de diverse hobby- en sportclubs. Als er geklust wordt in ons huis dan doen anderen wat zij zelf wil doen. Dingen zijn nog niet af omdat er andere prioriteiten zijn nu. Zoveel plannen die on hold staan.. Superlastig voor een jonge actieve meid als zij..
Af en toe stort ze in als we samen thuiszijn. Ik vind het zo knap hoe ze knokt om zich goed te houden als we bij anderen zijn. De klap daarna als we thuis zijn is dan alleen des te groter. Met een hand op haar rug ondersteun ik haar dan de trap op richting bed. De meeste mensen prikken daar niet doorheen. Ik denk dan: "ze moesten eens weten.." Een enkeling ziet hoe ze zich groot houdt en dat vind ik fijn.
Na een rustige avond op de bank waarin we wat zappen en samen op de iPad surfen zijn we allebei duf en gaan bijtijds naar boven. Rond 23:30 uur geeft lief aan dat ze best moe is.. Ook zegt ze dat de misselijkheid wat minder lijkt te zijn. Dat is goed nieuws! Ze doet haar lenzen vast uit en kruipt tegen me aan. Niet veel later heeft ze een regelmatige ademhaling en type ik dit met één hand zodat ze tegen m'n linkerarm kan blijven slapen.. Ik hoop dat ze nooit meer twijfelt of ik voor altijd bij haar wil blijven.. Zij is mijn meisje. En over een paar jaartjes mijn vrouw.
Irriratiedagje
Vrijdag 27 januari
Vandaag gaan we voor het eerst kijken op de dagbehandeling oncologie in het ziekenhuis bij ons om de hoek.
Men heeft geprobeerd een soort huiskamergevoel te creëren maar het blijft een naar gevoel hier te moeten zijn.
Er staan een paar rijen stoelen en voor de privacy zou je er een gordijntje omheen kunnen trekken maar dan zit je wel behoorlijk opgesloten, dus dat doe je ook niet snel. Een privékamer mag ook, maar die is nog klinischer.. Het zal dus op zaal worden voor lief, maar daar moet ze nog behoorlijk aan wennen..
Vervolgens wordt lief gecontroleerd door een verpleegkundige. Haar bloeddruk wordt gemeten en is 128 over 74 dus dat is prima.
We bespreken nogmaals de misselijkheid die lief heeft maar komen nog niet echt tot een oplossing. Ik blijf duimen dat ze zich na de bestralingen beter zal gaan voelen.
Doordat we allebei last hebben van wat slaaptekort levert dit wat onderlinge irritaties op. Heel logisch en snel praten we er weer over. De powernaps die we soms maken compenseren natuurlijk geen slechte nachten.
Helaas betekent een vrije dag voor mij nu meestal een volle ziekenhuisdag en ik ben daar behoorlijk moe van. Omdat ik het de laatste tijd ook niet zo naar m'n zin had op m'n werk kon ik ook daar geen energie vandaan halen. Ik hoop dat dit snel verandert.
Na thuiskomst ga ik wandelen terwijl lief op bed gaat liggen. Eigenlijk zou ik dat ook moeten doen maar ik kan de rust er niet voor vinden. Ik klets via de telefoon met m'n pa en laat de honden met de bal spelen. Ze worden vies maar omdat we geen kraantje in de tuin hebben zijn ze moeilijk schoon tw krijgen. En het ontbreekt me aan energie om ze naar de badkamer te brengen en ze daar eens goed te wassen. Daarom laat ik ze maar even in de tuin.
Als ik naast lief op bed ga liggen en even m'n ogen dichtdoe, merk ik dat ik onrustig ben en m'n draai niet kan vinden. Net als ik wegzak ga ik toch maar naar beneden en haal ik de honden naar binnen. Het feit dat er geen goeie schutting om de tuin staat maakt me onrustig, straks gaat er eentje op avontuur en wandelt er een onder een auto..
De lunch schiet er vandaag bij in. Aan het einde van de middag staat er nog een bestraling gepland en met moeite slepen we ons ons bedje uit.
M'n emmertje is even goed vol. Overal waar ik kijk zie ik een vies huis en ik baal even van alles. Ik hoop dat we snel onze draai weer vinden want dit is niet fijn zo.
Ik zou ook graag weer wat mee blogs willen schrijven maar ook dat lukt nu gewoon even niet..
Vandaag gaan we voor het eerst kijken op de dagbehandeling oncologie in het ziekenhuis bij ons om de hoek.
Men heeft geprobeerd een soort huiskamergevoel te creëren maar het blijft een naar gevoel hier te moeten zijn.
Er staan een paar rijen stoelen en voor de privacy zou je er een gordijntje omheen kunnen trekken maar dan zit je wel behoorlijk opgesloten, dus dat doe je ook niet snel. Een privékamer mag ook, maar die is nog klinischer.. Het zal dus op zaal worden voor lief, maar daar moet ze nog behoorlijk aan wennen..
Vervolgens wordt lief gecontroleerd door een verpleegkundige. Haar bloeddruk wordt gemeten en is 128 over 74 dus dat is prima.
We bespreken nogmaals de misselijkheid die lief heeft maar komen nog niet echt tot een oplossing. Ik blijf duimen dat ze zich na de bestralingen beter zal gaan voelen.
Doordat we allebei last hebben van wat slaaptekort levert dit wat onderlinge irritaties op. Heel logisch en snel praten we er weer over. De powernaps die we soms maken compenseren natuurlijk geen slechte nachten.
Helaas betekent een vrije dag voor mij nu meestal een volle ziekenhuisdag en ik ben daar behoorlijk moe van. Omdat ik het de laatste tijd ook niet zo naar m'n zin had op m'n werk kon ik ook daar geen energie vandaan halen. Ik hoop dat dit snel verandert.
Na thuiskomst ga ik wandelen terwijl lief op bed gaat liggen. Eigenlijk zou ik dat ook moeten doen maar ik kan de rust er niet voor vinden. Ik klets via de telefoon met m'n pa en laat de honden met de bal spelen. Ze worden vies maar omdat we geen kraantje in de tuin hebben zijn ze moeilijk schoon tw krijgen. En het ontbreekt me aan energie om ze naar de badkamer te brengen en ze daar eens goed te wassen. Daarom laat ik ze maar even in de tuin.
Als ik naast lief op bed ga liggen en even m'n ogen dichtdoe, merk ik dat ik onrustig ben en m'n draai niet kan vinden. Net als ik wegzak ga ik toch maar naar beneden en haal ik de honden naar binnen. Het feit dat er geen goeie schutting om de tuin staat maakt me onrustig, straks gaat er eentje op avontuur en wandelt er een onder een auto..
De lunch schiet er vandaag bij in. Aan het einde van de middag staat er nog een bestraling gepland en met moeite slepen we ons ons bedje uit.
M'n emmertje is even goed vol. Overal waar ik kijk zie ik een vies huis en ik baal even van alles. Ik hoop dat we snel onze draai weer vinden want dit is niet fijn zo.
Ik zou ook graag weer wat mee blogs willen schrijven maar ook dat lukt nu gewoon even niet..
Opluchting en DNA onderzoek
Donderdag 26 januari
Ik heb vandaag de dag vrijgehouden om met lief mee te kunnen naar het ziekenhuis. Vanmorgen gaat ze eerst met mijn auto richting de fysio terwijl ik nog even in bed blijf. Omdat ik nog steeds zo verkouden ben heb ik vannacht heel benauwd geslapen. Gelukkig werkt de neusspay zodat ik weer wat lucht krijg.
Ik bel met mijn nieuwe teamchef en maak een afspraak voor maandag. Alles gaat heel voortvarend, ik heb er zin in!
'smiddags gaan lief en ik eerst naar de bestraling. Onderweg laat lief mij haar beloven dat ik me door de radiologe ook laat controleren. Na de bestraling staat namelijk ook weer een therapiecontrole gepland. De eigen doktor is er weer dus dat is fijn. We bespreken het feit dat lief zich zo misselijk blijft voelen, hoofdpijn en duizeligheid heeft en soms wazig of vlekken ziet. Het lijkt niet met de bestraling te maken te hebben en omdat het langere tijd aanhoudt vind de radiologe ook dat lief een onderzoek moet krijgen. Ze gaat vervolgens bellen met de oncoloog en deze belt later terug om de afspraak voor morgen 10:00 uur door te geven. Waarschijnlijk zal lief morgen een scan van haar buik en misschien ook van haar hoofd krijgen. We wachten het maar weer af..
Verder vindt de radiologe de wond er netjes uitzien en doet ze een routineonderzoek. Als ze klaar is vraagt lief haar of ze mij ook zou willen controleren en dat doet ze. Het is een week na mijn ongesteldheid en ik had zelf ook al veel minder in m'n borsten gevoeld dus was er redelijk gerust op.
Uiteindelijk deelde de radiologe deze mening. Da's een opluchting. Ze gaf aan dat ze heel blij was omdat ze al twee gevallen had gehad vandaag waarbij ze iets had gevoeld en die ze niet vertrouwde. Ze onderzoekt vaak borsten, ook van mensen die ziek zijn, dus ze weet heel goed wat ze moet voelen en daarom is dit onderzoek door haar veel betrouwbaarder dan van de huisarts en hebben lief en ik hier een gerust gevoel bij.
Daarna rijden we naar het WKZ, wat aan het UMC vastzit. Hier moet lief naartoe voor haar gen-onderzoek. Ze kijken dan of de borstkanker van lief er eentje is die ze door omgevingsfactoren heeft gekregen of dat ze een erfelijke vorm heeft.
De doktor in het WKZ begint met het tekenen van een stamboom van lief. Er staan best een aantal familieleden met kanker in. De doktor legt ons uit dat een aantal vormen niet erfelijk zijn. Zo is bijvoorbeeld longkanker niet erfelijk. Wat we ook niet wisten is dat 90% van de borstkanker niet erfelijk is! 10% heeft een fout in een gen, waardoor je een verhoogt risico hebt op borst- en eierstokkanker. Maar niet alle 10% krijgt het dan ook!
Er zijn zes punten waarbij het aannemelijker wordt dat je een erfelijke vorm hebt.
- wanneer meerdere vrouwen in de familie het hebben, en dan formeel 3 a 4 maar dat hangt af van de grootte van je familie.
- als je het krijgt en bent jonger dan 40 dan is het erfelijker
- als je meerdere tumoren hebt
- als er in de familie of bij jou zelf andere vormen voorkomen, en dan met name eierstok
- als een man in de familie borstkanker heeft
- als een man in de familie prostaatkanker heeft en jonger is dan 60
Omdat er meerdere gevallen van borstkanker in lief's familie voorkomen en lief jonger is dan 40 is er dus voldoende reden voor het doen van het erfelijkheidsonderzoek. Het duurt overigens 2 maanden voor de uitslag binnen is.
Wat wel opvallend is, is dat er maar twee genen zijn die in het onderzoek onderzocht gaan worden. De ene is voor borstkanker en de andere ook met name voor eierstokkanker, wat daar mee samen kan hangen.
Er zijn meer genen kunnen duiden op een erfelijke vorm maar die kunnen ze niet onderzoeken.
Dus met andere woorden: als lief in 1 van de 2 genen een afwijking heeft en dus de kanker dus erfelijk is, dan gaan ze dat met dit onderzoek zien, maar als die twee genen geen mutatie laten zien, wil dit nog niet zeggen dat ze niet erfelijk belast is! Er zijn dus nog meer genen die een mutatie kunnen hebben voor borstkanker. Maar die kunnen ze nog niet onderzoeken. Zover zijn ze nog niet in de techniek. Dus erfelijkheid kan met die gen-onderzoek wel worden aangetoond maar niet worden uitgesloten..
De kans om een mutatie te vinden in een van deze 2 genen is 15%
dus als je het vindt is het erfelijk, anders nog niet zeker dat het niet erfelijk is..
Volgens jullie het nog? :-)
Lief wilde ook nog weten of er een kans was dat zij de eerste in de lijn zou kunnen zijn van een erfelijke vorm. De kans daarop is heel erg klein.
Als lief een mutatie in het gen heeft wat ook eierstokkanker aantoont dan wordt aangeraden om rond haar 40ste de eierstokken te laten verwijderen. Ze heeft dan namelijk vanaf die leeftijd een verhoogt risico op eierstokkanker. Maa ze hoeft dat dan dus niet te krijgen, er is alleen een kans op als die gen dat aangeeft.. Voor je 40ste hoeft je daar nog niet bang voor te zijn.
Lief moet twee buisjes bloed laten prikken voor het onderzoek. Samen zitten we in de wachtkamer. Leuk dat we nu eens in het WKZ zijn, het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Dan kom je nog eens jongere en fittere mensen tegen in wachtruimtes en kan je leuk met de Lego spelen :-) ik heb een mooi huisje gebouwd ;-)
Over twee maanden volgt de uitslag. Er zijn drie mogelijke uitslagen te krijgen:
- Of ze vinden een mutatie in een gen,
- of er wordt niks gevonden, dan wordt een risico inschatting gemaakt
- of heel soms vinden ze een onzekere variant. Ze zien dan wel iets in een gen maar weten niet of het een mutatie is. Dan wordt naar de kankervariant van oma en de andere familieleden gekeken om te zien of lief dezelfde mutatie heeft..
We moeten nu dus afwachten..
Op de terugweg rijden we langs de supermarkt en doen inkopen voor het avondeten. Als we bij de kassa staan gaat lief alvast terug naar de auto. Ze voelt zich beroerd. Echt zo balen. Dat de chemo je ziek laat voelen is bekend, maar dat ze zich nu al zo slecht voelt is echt waardeloos. Zo gaat ze met een achterstand de chemo's beginnen en dat is natuurlijk niet fijn..
Als we thuiskomen gaat lief lekker onder een dekentje op de bank terwijl ik een maaltje kook. Daarna eten we het al zappen op de bank op.
Vandaag kreeg ik een whatsappje van een basketbalmaatje. De wedstrijd die ik deze zaterdag voor haar zou fluiten in ruil voor afgelopen zaterdag toen ik jarig was, gaat zij toch fluiten. Superlief! Mede daardoor kreeg ik toch wel zin om vanavond een balletje te gooien bij onze dames2. Lief blijft op de bank wat tv kijken terwijl ik rond 21:30 uur naar de sporthal vertrek. Het is een leuke training en na afloop maak ik nog een praatje onder het genot van een appelsapje :-)
Als ik thuiskom ligt lief al in bed. Ze is misselijk en moet weer veel boeren.
Morgen maar weer verder onderzoeken, nu proberen wat te slapen. Ik nies en snuit wat af dus ik hoop dat ik stil genoeg ben vannacht en lief niet wakkermaak..
Ik heb vandaag de dag vrijgehouden om met lief mee te kunnen naar het ziekenhuis. Vanmorgen gaat ze eerst met mijn auto richting de fysio terwijl ik nog even in bed blijf. Omdat ik nog steeds zo verkouden ben heb ik vannacht heel benauwd geslapen. Gelukkig werkt de neusspay zodat ik weer wat lucht krijg.
Ik bel met mijn nieuwe teamchef en maak een afspraak voor maandag. Alles gaat heel voortvarend, ik heb er zin in!
'smiddags gaan lief en ik eerst naar de bestraling. Onderweg laat lief mij haar beloven dat ik me door de radiologe ook laat controleren. Na de bestraling staat namelijk ook weer een therapiecontrole gepland. De eigen doktor is er weer dus dat is fijn. We bespreken het feit dat lief zich zo misselijk blijft voelen, hoofdpijn en duizeligheid heeft en soms wazig of vlekken ziet. Het lijkt niet met de bestraling te maken te hebben en omdat het langere tijd aanhoudt vind de radiologe ook dat lief een onderzoek moet krijgen. Ze gaat vervolgens bellen met de oncoloog en deze belt later terug om de afspraak voor morgen 10:00 uur door te geven. Waarschijnlijk zal lief morgen een scan van haar buik en misschien ook van haar hoofd krijgen. We wachten het maar weer af..
Verder vindt de radiologe de wond er netjes uitzien en doet ze een routineonderzoek. Als ze klaar is vraagt lief haar of ze mij ook zou willen controleren en dat doet ze. Het is een week na mijn ongesteldheid en ik had zelf ook al veel minder in m'n borsten gevoeld dus was er redelijk gerust op.
Uiteindelijk deelde de radiologe deze mening. Da's een opluchting. Ze gaf aan dat ze heel blij was omdat ze al twee gevallen had gehad vandaag waarbij ze iets had gevoeld en die ze niet vertrouwde. Ze onderzoekt vaak borsten, ook van mensen die ziek zijn, dus ze weet heel goed wat ze moet voelen en daarom is dit onderzoek door haar veel betrouwbaarder dan van de huisarts en hebben lief en ik hier een gerust gevoel bij.
Daarna rijden we naar het WKZ, wat aan het UMC vastzit. Hier moet lief naartoe voor haar gen-onderzoek. Ze kijken dan of de borstkanker van lief er eentje is die ze door omgevingsfactoren heeft gekregen of dat ze een erfelijke vorm heeft.
De doktor in het WKZ begint met het tekenen van een stamboom van lief. Er staan best een aantal familieleden met kanker in. De doktor legt ons uit dat een aantal vormen niet erfelijk zijn. Zo is bijvoorbeeld longkanker niet erfelijk. Wat we ook niet wisten is dat 90% van de borstkanker niet erfelijk is! 10% heeft een fout in een gen, waardoor je een verhoogt risico hebt op borst- en eierstokkanker. Maar niet alle 10% krijgt het dan ook!
Er zijn zes punten waarbij het aannemelijker wordt dat je een erfelijke vorm hebt.
- wanneer meerdere vrouwen in de familie het hebben, en dan formeel 3 a 4 maar dat hangt af van de grootte van je familie.
- als je het krijgt en bent jonger dan 40 dan is het erfelijker
- als je meerdere tumoren hebt
- als er in de familie of bij jou zelf andere vormen voorkomen, en dan met name eierstok
- als een man in de familie borstkanker heeft
- als een man in de familie prostaatkanker heeft en jonger is dan 60
Omdat er meerdere gevallen van borstkanker in lief's familie voorkomen en lief jonger is dan 40 is er dus voldoende reden voor het doen van het erfelijkheidsonderzoek. Het duurt overigens 2 maanden voor de uitslag binnen is.
Wat wel opvallend is, is dat er maar twee genen zijn die in het onderzoek onderzocht gaan worden. De ene is voor borstkanker en de andere ook met name voor eierstokkanker, wat daar mee samen kan hangen.
Er zijn meer genen kunnen duiden op een erfelijke vorm maar die kunnen ze niet onderzoeken.
Dus met andere woorden: als lief in 1 van de 2 genen een afwijking heeft en dus de kanker dus erfelijk is, dan gaan ze dat met dit onderzoek zien, maar als die twee genen geen mutatie laten zien, wil dit nog niet zeggen dat ze niet erfelijk belast is! Er zijn dus nog meer genen die een mutatie kunnen hebben voor borstkanker. Maar die kunnen ze nog niet onderzoeken. Zover zijn ze nog niet in de techniek. Dus erfelijkheid kan met die gen-onderzoek wel worden aangetoond maar niet worden uitgesloten..
De kans om een mutatie te vinden in een van deze 2 genen is 15%
dus als je het vindt is het erfelijk, anders nog niet zeker dat het niet erfelijk is..
Volgens jullie het nog? :-)
Lief wilde ook nog weten of er een kans was dat zij de eerste in de lijn zou kunnen zijn van een erfelijke vorm. De kans daarop is heel erg klein.
Als lief een mutatie in het gen heeft wat ook eierstokkanker aantoont dan wordt aangeraden om rond haar 40ste de eierstokken te laten verwijderen. Ze heeft dan namelijk vanaf die leeftijd een verhoogt risico op eierstokkanker. Maa ze hoeft dat dan dus niet te krijgen, er is alleen een kans op als die gen dat aangeeft.. Voor je 40ste hoeft je daar nog niet bang voor te zijn.
Lief moet twee buisjes bloed laten prikken voor het onderzoek. Samen zitten we in de wachtkamer. Leuk dat we nu eens in het WKZ zijn, het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Dan kom je nog eens jongere en fittere mensen tegen in wachtruimtes en kan je leuk met de Lego spelen :-) ik heb een mooi huisje gebouwd ;-)
Over twee maanden volgt de uitslag. Er zijn drie mogelijke uitslagen te krijgen:
- Of ze vinden een mutatie in een gen,
- of er wordt niks gevonden, dan wordt een risico inschatting gemaakt
- of heel soms vinden ze een onzekere variant. Ze zien dan wel iets in een gen maar weten niet of het een mutatie is. Dan wordt naar de kankervariant van oma en de andere familieleden gekeken om te zien of lief dezelfde mutatie heeft..
We moeten nu dus afwachten..
Op de terugweg rijden we langs de supermarkt en doen inkopen voor het avondeten. Als we bij de kassa staan gaat lief alvast terug naar de auto. Ze voelt zich beroerd. Echt zo balen. Dat de chemo je ziek laat voelen is bekend, maar dat ze zich nu al zo slecht voelt is echt waardeloos. Zo gaat ze met een achterstand de chemo's beginnen en dat is natuurlijk niet fijn..
Als we thuiskomen gaat lief lekker onder een dekentje op de bank terwijl ik een maaltje kook. Daarna eten we het al zappen op de bank op.
Vandaag kreeg ik een whatsappje van een basketbalmaatje. De wedstrijd die ik deze zaterdag voor haar zou fluiten in ruil voor afgelopen zaterdag toen ik jarig was, gaat zij toch fluiten. Superlief! Mede daardoor kreeg ik toch wel zin om vanavond een balletje te gooien bij onze dames2. Lief blijft op de bank wat tv kijken terwijl ik rond 21:30 uur naar de sporthal vertrek. Het is een leuke training en na afloop maak ik nog een praatje onder het genot van een appelsapje :-)
Als ik thuiskom ligt lief al in bed. Ze is misselijk en moet weer veel boeren.
Morgen maar weer verder onderzoeken, nu proberen wat te slapen. Ik nies en snuit wat af dus ik hoop dat ik stil genoeg ben vannacht en lief niet wakkermaak..
M'n upgrade
Zaterdag 21 januari
"m'n upgrade"
Vandaag ben ik gepgrade naar versie 3.1, of terwijl ik ben jarig en word 31.
Nadat we een beetje zijn uitgeslapen staan mijn ouders op de stoep voor een bakkie koffie. Ik krijg een vol automatische citruspers, precies degene die ik bedoelde en daarbij een net sinasappels. Hierop volgt natuurlijk gelijk een glaasje sap ter demonstratie. Heerlijk, ik ben er blij mee!
En dan wordt het tijd voor de laatste boodschappen, het opruimen in huis en de grote schoonmaak. Ik verwacht zo'n 30 á 35 mensen dus de eettafel gaat tegen de muur en statafels worden opgezet. Hoewel het plan was om 'smiddags nog even een uurtje te gaan liggen, in ieder geval voor lief, werd het toch een race tegen de klok om alles op tijd klaar te hebben voor de eerste gasten kwamen. Dit resulteerde in geen slaapje en net onder de douche vandaan komen terwijl de eerste gasten al binnenkwamen. M'n ouders helpen een half uur voor aanvang nog met de lichtslang in de tuin en slingers en ballonnen in huis en de laatste appeltaart komt net uit de oven. Ik baal want stress is het laatste wat lief nu moet hebben. Het is al vermoeiend genoeg, zo'n weekend.. Maar helaas leek het niet te voorkomen.
Mooi om te zien dat de statafels bedoelt voor de jonge lui worden bezet door de ouders en m'n musicalmaatjes samen met de regisseur op gitaar al zingend op de bank zaten :-)
De netten sinaasappels worden gechopped en geperst door m'n nieuwe citruspers en de 10 flessen prosecco gaan ook bijna allemaal leeg! En dan hebben we het niet over rode en witte wijn en rosé :-)
De stukken appeltaart en merenguetaart vinden gretig aftrek en ook de hapjes doem het goed. Het is supergezellig! Wat een fijne verjaardag! Ik word verwend met heel veel leuks en lekkers zoals een vuurschaal voor in de tuin, een windlicht, kaartjes, bonnen, een berg chocola, drank en lekkere douche- en badspulletjes. Superlief van iedereen! Dit was by far de tofste verjaardag ever, thanx y'all en thanx aan lief die ervoor zorgde dat m'n glas nooit leeg was en iedereen goed verzorgde. Wat een wereldvriendin heb ik toch! Trots!
"m'n upgrade"
Vandaag ben ik gepgrade naar versie 3.1, of terwijl ik ben jarig en word 31.
Nadat we een beetje zijn uitgeslapen staan mijn ouders op de stoep voor een bakkie koffie. Ik krijg een vol automatische citruspers, precies degene die ik bedoelde en daarbij een net sinasappels. Hierop volgt natuurlijk gelijk een glaasje sap ter demonstratie. Heerlijk, ik ben er blij mee!
En dan wordt het tijd voor de laatste boodschappen, het opruimen in huis en de grote schoonmaak. Ik verwacht zo'n 30 á 35 mensen dus de eettafel gaat tegen de muur en statafels worden opgezet. Hoewel het plan was om 'smiddags nog even een uurtje te gaan liggen, in ieder geval voor lief, werd het toch een race tegen de klok om alles op tijd klaar te hebben voor de eerste gasten kwamen. Dit resulteerde in geen slaapje en net onder de douche vandaan komen terwijl de eerste gasten al binnenkwamen. M'n ouders helpen een half uur voor aanvang nog met de lichtslang in de tuin en slingers en ballonnen in huis en de laatste appeltaart komt net uit de oven. Ik baal want stress is het laatste wat lief nu moet hebben. Het is al vermoeiend genoeg, zo'n weekend.. Maar helaas leek het niet te voorkomen.
Mooi om te zien dat de statafels bedoelt voor de jonge lui worden bezet door de ouders en m'n musicalmaatjes samen met de regisseur op gitaar al zingend op de bank zaten :-)
De netten sinaasappels worden gechopped en geperst door m'n nieuwe citruspers en de 10 flessen prosecco gaan ook bijna allemaal leeg! En dan hebben we het niet over rode en witte wijn en rosé :-)
De stukken appeltaart en merenguetaart vinden gretig aftrek en ook de hapjes doem het goed. Het is supergezellig! Wat een fijne verjaardag! Ik word verwend met heel veel leuks en lekkers zoals een vuurschaal voor in de tuin, een windlicht, kaartjes, bonnen, een berg chocola, drank en lekkere douche- en badspulletjes. Superlief van iedereen! Dit was by far de tofste verjaardag ever, thanx y'all en thanx aan lief die ervoor zorgde dat m'n glas nooit leeg was en iedereen goed verzorgde. Wat een wereldvriendin heb ik toch! Trots!
Hetzelfde schuitje?
Vrijdag 13 januari
Vandaag ben ik vrij. Lief belt daarom de geplande taxi af zodat we samen naar het ziekenhuis gaan voor de bestraling. Als ik 'sochtends op m'n telefoon kijk word ik blij verrast door een sms van een collega van lief. Hij vraagt hoe het gaat en vertelt dat hij met een paar man binnenkort graag een keer wil komen klussen in ons huis. Wat een leuke sms om de dag mee te starten. Ik stuur hem terug dat we snel zullen bellen.
Terwijl lief gaat douchen zie ik dat ik een oproep gemist heb. Ik bel terug en heb een goed gesprek met een collega. Betekende wel dat ik me uiteindelijk moest haasten om nog op tijd met lief naar het UMC te rijden. En daarom bespreek ik het pas in de auto..
"schatje ik moet je wat vertellen.." M'n maag draait zich in een knoop als ik de woorden uitspreek die zij vorig jaar oktober tegen mij zei..
Ik vertel haar over de fysio van woensdag, het ontkennen, de doktersafspraak die vandaag gepland staat en dat ik overmorgen ongesteld moet worden dus dat het daar vast mee te maken heeft.. En of ze het goed vindt dat ik haar radioloog vraag er naar te kijken..
Ik heb mezelf onderzocht en kwam een knobbeltje tegen in m'n borst..
Door de tranen heen probeer ik de snelweg te blijven zien, we mogen echt niet te laat komen..
Lief is boos.. Waarom ik het haar niet meteen heb gezegd.. En zij is toch ook mijn rots in de branding.. Ik zeg haar dat ik haar niet wilde belasten met nog meer shit en dat ik het aan helemaal niemand had verteld.. En dat me dat echt het beste leek..
Ik weet dat het een waardeloze timing was.. Minuten later wordt ze naar binnen geroepen voor haar 14de bestraling. Nog 21 te gaan..
Omdat de fysio gisteren niet helemaal zeker wist of de wond in haar oksel er nu goed uitzag, had ze geadviseerd lief met de radioloog te laten overleggen. Dit vroegen we daarom direct bij binnenkomst aan de assistenten bij de bestraling. Terwijl lief alvast op de plank ging liggen werd er daarom contact gelegd met de dokter.
Helaas krijgen we te horen dat de radiologe van lief vandaag niet aan het werk is.. We kunnen daarom naar een vervanger.. Nu maar hopen dat dit ook een aardig mens is en zij na de wond van lief bekeken te hebben zo aardig is om ook mijn borsten te inspecteren..
Een aardige meid lacht ons vriendelijk toe als we naar binnen mogen. Gelukkig verwacht ze op dit moment geen problemen met de wond van lief en moeten we het even in de gaten blijven houden. Als ik haar daarna mijn verzoek doe reageert ze positief en mag ik op de tafel gaan liggen.
Ik merk dat zelfs de gêne voor het uitkleden bij mij afgenomen is, naarmate lief het vaker moet doe..
De eerste plek die ze voelt blijkt mijn rib te zijn.. Maar daarna komt ze in beide borsten wat knobbeltjes tegen... Ze besluit er een specialiste bij te halen die ook nog even komt voelen. Die vindt ze ook..
En dan zitten de dames in een lastig parket.. Ze denken beide dat het actief klierweefsel is omdat ik dus binnenkort ongesteld moet worden en dat er mogelijk wat kleine goedaardige dingetjes inzitten verder. Ze adviseren het even twee weken aan te kijken en dan nog eens zelf te testen.
Enigszins gerustgesteld lopen we richting auto.
Ik moet lief beloven toch de doktersafspraak van vanmiddag te laten staan en dat doe ik.
Thuis wandelen we met de hondjes en rijden daarna even langs m'n moeder. Mams is ziekig en ik besluit nog niets te vertellen over m'n ontdekking.. We keuvelen over wat andere dingen en rijden daarna door naar de dokter. Na onderzoek oordeelt ook hij dat ik twee weken moet wachten en dan opnieuw moet testen. Ook hij vindt de knobbeltjes, dus er zit aan beide zijden wel iets..
Minder fijn, maar ik hou vast aan het idee dat het gewoon door m'n cyclus komt.
Daarna rijden we door naar de bouwmarkt en halen de planken die tijdelijk als plinten onder de keuken komen.. We laten ze op maat zagen en gaan dan richting huis. Lief gaat lekker tukken op de bank terwijl ik de zalm, aardappeltjes en broccoli klaarmaak. Met een kaarsje aan eten we samen aan tafel en genieten van elkaar.
Na een uurtje komt onze grote vriendin Barbie ons ophalen. Er is een jamsession en ik gaan eens kijken of ik nog weet hoe ik geluid uit een drumstel krijg.. Daarnaast lijkt het me leuk om wat meer te gaan zingen dus ook dat kan ik dan eens uitproberen.
Als we de rokerige ruimte binnenkomen zie ik wat bekenden en wordt er al muziek gemaakt. Superleuk om hier weer eens te zijn. Grappig was dat onze buurman, ik denk zeker 70 jaar oud niet veel later met zijn vrouw binnenstapte. Hij liep gelijk vriendelijk op ons af en blijkt ook een drummer te zijn. Omdat hij weinig energie heeft vanwege zijn gevecht tegen keelkanker, mag hij al vrij snel spelen. En dat klonk heel goed! Superleuk! Zijn schoonzoon zong erbij, echt leuk! En dan zijn wij aan de beurt. Barbie en ik worden beiden gevraagd te komen zingen maar ik vond het toch ook wel heel tof om even achter de drumkit te kruipen. En zo gebeurde het dat ik drumde en Barbie zong.. En ik kon 't nog. "like the way I feel" van Melissa Etheridge.. Heel fijn.. Daarna zing ik met Barbie nog wat nummers mee en heb ik eindelijk dus weer gejamd! Cool, gaan we zeker vaker doen! En ook lief vond het een gezellige avond, dus top. Moe maar voldaan worden we thuis afgezet door Bar. Tot de volgende!
Vandaag ben ik vrij. Lief belt daarom de geplande taxi af zodat we samen naar het ziekenhuis gaan voor de bestraling. Als ik 'sochtends op m'n telefoon kijk word ik blij verrast door een sms van een collega van lief. Hij vraagt hoe het gaat en vertelt dat hij met een paar man binnenkort graag een keer wil komen klussen in ons huis. Wat een leuke sms om de dag mee te starten. Ik stuur hem terug dat we snel zullen bellen.
Terwijl lief gaat douchen zie ik dat ik een oproep gemist heb. Ik bel terug en heb een goed gesprek met een collega. Betekende wel dat ik me uiteindelijk moest haasten om nog op tijd met lief naar het UMC te rijden. En daarom bespreek ik het pas in de auto..
"schatje ik moet je wat vertellen.." M'n maag draait zich in een knoop als ik de woorden uitspreek die zij vorig jaar oktober tegen mij zei..
Ik vertel haar over de fysio van woensdag, het ontkennen, de doktersafspraak die vandaag gepland staat en dat ik overmorgen ongesteld moet worden dus dat het daar vast mee te maken heeft.. En of ze het goed vindt dat ik haar radioloog vraag er naar te kijken..
Ik heb mezelf onderzocht en kwam een knobbeltje tegen in m'n borst..
Door de tranen heen probeer ik de snelweg te blijven zien, we mogen echt niet te laat komen..
Lief is boos.. Waarom ik het haar niet meteen heb gezegd.. En zij is toch ook mijn rots in de branding.. Ik zeg haar dat ik haar niet wilde belasten met nog meer shit en dat ik het aan helemaal niemand had verteld.. En dat me dat echt het beste leek..
Ik weet dat het een waardeloze timing was.. Minuten later wordt ze naar binnen geroepen voor haar 14de bestraling. Nog 21 te gaan..
Omdat de fysio gisteren niet helemaal zeker wist of de wond in haar oksel er nu goed uitzag, had ze geadviseerd lief met de radioloog te laten overleggen. Dit vroegen we daarom direct bij binnenkomst aan de assistenten bij de bestraling. Terwijl lief alvast op de plank ging liggen werd er daarom contact gelegd met de dokter.
Helaas krijgen we te horen dat de radiologe van lief vandaag niet aan het werk is.. We kunnen daarom naar een vervanger.. Nu maar hopen dat dit ook een aardig mens is en zij na de wond van lief bekeken te hebben zo aardig is om ook mijn borsten te inspecteren..
Een aardige meid lacht ons vriendelijk toe als we naar binnen mogen. Gelukkig verwacht ze op dit moment geen problemen met de wond van lief en moeten we het even in de gaten blijven houden. Als ik haar daarna mijn verzoek doe reageert ze positief en mag ik op de tafel gaan liggen.
Ik merk dat zelfs de gêne voor het uitkleden bij mij afgenomen is, naarmate lief het vaker moet doe..
De eerste plek die ze voelt blijkt mijn rib te zijn.. Maar daarna komt ze in beide borsten wat knobbeltjes tegen... Ze besluit er een specialiste bij te halen die ook nog even komt voelen. Die vindt ze ook..
En dan zitten de dames in een lastig parket.. Ze denken beide dat het actief klierweefsel is omdat ik dus binnenkort ongesteld moet worden en dat er mogelijk wat kleine goedaardige dingetjes inzitten verder. Ze adviseren het even twee weken aan te kijken en dan nog eens zelf te testen.
Enigszins gerustgesteld lopen we richting auto.
Ik moet lief beloven toch de doktersafspraak van vanmiddag te laten staan en dat doe ik.
Thuis wandelen we met de hondjes en rijden daarna even langs m'n moeder. Mams is ziekig en ik besluit nog niets te vertellen over m'n ontdekking.. We keuvelen over wat andere dingen en rijden daarna door naar de dokter. Na onderzoek oordeelt ook hij dat ik twee weken moet wachten en dan opnieuw moet testen. Ook hij vindt de knobbeltjes, dus er zit aan beide zijden wel iets..
Minder fijn, maar ik hou vast aan het idee dat het gewoon door m'n cyclus komt.
Daarna rijden we door naar de bouwmarkt en halen de planken die tijdelijk als plinten onder de keuken komen.. We laten ze op maat zagen en gaan dan richting huis. Lief gaat lekker tukken op de bank terwijl ik de zalm, aardappeltjes en broccoli klaarmaak. Met een kaarsje aan eten we samen aan tafel en genieten van elkaar.
Na een uurtje komt onze grote vriendin Barbie ons ophalen. Er is een jamsession en ik gaan eens kijken of ik nog weet hoe ik geluid uit een drumstel krijg.. Daarnaast lijkt het me leuk om wat meer te gaan zingen dus ook dat kan ik dan eens uitproberen.
Als we de rokerige ruimte binnenkomen zie ik wat bekenden en wordt er al muziek gemaakt. Superleuk om hier weer eens te zijn. Grappig was dat onze buurman, ik denk zeker 70 jaar oud niet veel later met zijn vrouw binnenstapte. Hij liep gelijk vriendelijk op ons af en blijkt ook een drummer te zijn. Omdat hij weinig energie heeft vanwege zijn gevecht tegen keelkanker, mag hij al vrij snel spelen. En dat klonk heel goed! Superleuk! Zijn schoonzoon zong erbij, echt leuk! En dan zijn wij aan de beurt. Barbie en ik worden beiden gevraagd te komen zingen maar ik vond het toch ook wel heel tof om even achter de drumkit te kruipen. En zo gebeurde het dat ik drumde en Barbie zong.. En ik kon 't nog. "like the way I feel" van Melissa Etheridge.. Heel fijn.. Daarna zing ik met Barbie nog wat nummers mee en heb ik eindelijk dus weer gejamd! Cool, gaan we zeker vaker doen! En ook lief vond het een gezellige avond, dus top. Moe maar voldaan worden we thuis afgezet door Bar. Tot de volgende!
Samen dansen
Donderdag 12 januari
Vandaag ga ik naar een themadag voor m'n werk. Een soort congres met workshops over heftige situaties in ons werk vullen mijn dag.
Na drie van de vier workshoprondes gedaan te hebben, vertrek ik richting uitgang. Daar loop ik een bekende van mijn regio tegen het lijf. Een man van onze beleidsafdeling met een dochter van mijn leeftijd.
Hij vertelt hoe zij een half jaar voor het einde van de opleiding is gestopt en nu iets totaal anders doet wat haar heel gelukkig maakt. Hij ziet aan mij dat ik nu niet happy ben in m'n werk en ik vertel over een mogelijke switch en over hoe het thuis gaat. We hebben een mooi gesprek. Als ik daarna m'n jas pak en nogmaals langs hem loop krijg ik een boeketje bloemen mee voor thuis. Superlief en goed om weer eens aan het denken gezet te worden. Zo zie je maar weer dat je op een onverwacht moment en met iemand waar je het niet van verwacht toch inene een diepgaand gesprek kan hebben waar je iets mee kunt. In gedachte nog bij het gesprek rijd ik terug naar huis.
Vanavond is de proefles stijldansen bij de dansschool. Na een praatje mogen we zelf aan de slag. Vanaf het moment dat de muziek start en we samen de eerste passen zetten komt er een enorme glimlach op het gezicht van lief. Ze geniet en samen hebben we lol. Superleuk! Na afloop bespreken we met de leraar onze situatie. We weten gewoon niet hoe de komende tijd eruit zal gaan zien en vinden het lastig om te starten met een cursus. De leraar vertelt dat we gewoon mogen beginnen en dat, wanneer het niet lukt, we altijd weer mogen stoppen of lessen in kunnen halen. We hoeven daarom ook nu nog niet te betalen maar betalen pas na afloop alleen die lessen die we geweest zijn. Superfijn dat hij zo met ons meedacht. Tijdens het gesprek bleek hij ook een drummer te zijn en veel te hebben gejamd op dezelfde plekken als waar ik speelde. Ook kenden hij een paar voor mij bekenden. En de dansschool en leraar die lief vroeger had kende hij ook, dus heel leuk.
Tevreden gaan we naar huis, een leuke avond was het!
Toch knaagt er wat aan me, maar ik hou het voor me en geniet van de fijne flow van vandaag.
Vandaag ga ik naar een themadag voor m'n werk. Een soort congres met workshops over heftige situaties in ons werk vullen mijn dag.
Na drie van de vier workshoprondes gedaan te hebben, vertrek ik richting uitgang. Daar loop ik een bekende van mijn regio tegen het lijf. Een man van onze beleidsafdeling met een dochter van mijn leeftijd.
Hij vertelt hoe zij een half jaar voor het einde van de opleiding is gestopt en nu iets totaal anders doet wat haar heel gelukkig maakt. Hij ziet aan mij dat ik nu niet happy ben in m'n werk en ik vertel over een mogelijke switch en over hoe het thuis gaat. We hebben een mooi gesprek. Als ik daarna m'n jas pak en nogmaals langs hem loop krijg ik een boeketje bloemen mee voor thuis. Superlief en goed om weer eens aan het denken gezet te worden. Zo zie je maar weer dat je op een onverwacht moment en met iemand waar je het niet van verwacht toch inene een diepgaand gesprek kan hebben waar je iets mee kunt. In gedachte nog bij het gesprek rijd ik terug naar huis.
Vanavond is de proefles stijldansen bij de dansschool. Na een praatje mogen we zelf aan de slag. Vanaf het moment dat de muziek start en we samen de eerste passen zetten komt er een enorme glimlach op het gezicht van lief. Ze geniet en samen hebben we lol. Superleuk! Na afloop bespreken we met de leraar onze situatie. We weten gewoon niet hoe de komende tijd eruit zal gaan zien en vinden het lastig om te starten met een cursus. De leraar vertelt dat we gewoon mogen beginnen en dat, wanneer het niet lukt, we altijd weer mogen stoppen of lessen in kunnen halen. We hoeven daarom ook nu nog niet te betalen maar betalen pas na afloop alleen die lessen die we geweest zijn. Superfijn dat hij zo met ons meedacht. Tijdens het gesprek bleek hij ook een drummer te zijn en veel te hebben gejamd op dezelfde plekken als waar ik speelde. Ook kenden hij een paar voor mij bekenden. En de dansschool en leraar die lief vroeger had kende hij ook, dus heel leuk.
Tevreden gaan we naar huis, een leuke avond was het!
Toch knaagt er wat aan me, maar ik hou het voor me en geniet van de fijne flow van vandaag.
Lang niets meer gepost..
Ik heb al lang niets meer gepost.
Door de drukte thuis in combinatie met een nieuwe functie op mn werk kon ik me er vaak niet toe zetten of had ik er gewoon echt geen tijd voor.
Soms geniet ik zo van even een momentje samen op de bank of hebben we zoveel afspraken staan op een dag. En tijdens m'n werk kan ik ook niet schrijven.
Er is de afgelopen tijd best weer een hoop gebeurd.
Ik heb tussendoor wel af en toe een stukje geschreven maar de berichten nog niet geplaatst op deze blog. Ik zal ze daarom nu plaatsen. Er is dus niet van iedere dag meer een blogje, zoals jullie zullen begrijpen..
Door de drukte thuis in combinatie met een nieuwe functie op mn werk kon ik me er vaak niet toe zetten of had ik er gewoon echt geen tijd voor.
Soms geniet ik zo van even een momentje samen op de bank of hebben we zoveel afspraken staan op een dag. En tijdens m'n werk kan ik ook niet schrijven.
Er is de afgelopen tijd best weer een hoop gebeurd.
Ik heb tussendoor wel af en toe een stukje geschreven maar de berichten nog niet geplaatst op deze blog. Ik zal ze daarom nu plaatsen. Er is dus niet van iedere dag meer een blogje, zoals jullie zullen begrijpen..
Abonneren op:
Posts (Atom)