zondag 4 december 2011

Dagje Brabant

Vrijdag 2 december

Vandaag gaan we samen naar Brabant. Eerst naar m'n werk om te praten over m'n nieuwe functie en daarna door naar de opleiding van lief om met de decaan te spreken.

Mijn gesprek ging goed. Ik lijk eindelijk weer een gelijkgestemde te hebben getroffen en ik vind wat rust terug. Ze vraagt me waarom ik nog steeds  zweef in de organisatie en beloofd me mee te gaan in gesprek over mijn toekomst en een vaste functie. Er is een last van m'n schouders gevallen.
Maandag kan ik met lief mee naar het ziekenhuis en dinsdag zal ik weer beginnen met werken. Ik mag zelf een rooster opstellen met de uren die ik om de ziekenhuisbezoeken heen kan werken en die ik op dit moment aan kan qua energie. Heel prettig om zo te kunnen werken. Mijn wil om te werken is er namelijk wel, alleen zijn de omstandigheden nu even lastig. Er wordt naar me geluisterd dus dat scheelt enorm. 

Daarna rijden we naar de school van lief. Maar een paar minuutjes van mijn werk vandaan dus da's handig. De decaan blijkt nog niet erg op de hoogte dus we praten haar bij. Daarna spreken we over de mogelijkheden die er op dit moment zijn. De conclusie is dat de decaan een aantal zaken zal gaan uitzoeken en ze lief in de loop van volgende week hierover zal contacten.
Zo zal ze uitzoeken of er een verkort traject mogelijk is. Dit was reeds voor de zomer toegezegd maar door de examencommissie toch weer ingetrokken wegens dat gedoe wat inholland had. Nou studeert lief niet bij inholland maar daardoor zijn wel de teugels overal (vaak extreem en onterecht) strak aangetrokken. Ook zal de decaan uitzoeken of er toch een AD-HBO te vinden is zodat ze niet zo heel lang meer naar school hoeft maar toch haar diploma kan halen. En de derde en laatste optie is of de prestatiebeurs kan worden omgezet in een gift op het moment dat lief wil stoppen met haar studie. Genoeg uit te zoeken dus, we wachten het even af. 
Ook dit gesprek heeft best wat opluchting gegeven, het zijn toch zaken die in je hoofd blijven hangen..

Door de afleiding en drukte kon ik niet iedere dag meer schrijven. Soms is het fijn om die flow van afleiding gewoon even vast te houden en niet te beschrijven hoe het gaat of waar we aan dachten die dag. Of ben ik gewoon echt te moe. 

De afgelopen dagen ben ik weer bewuster gaan letten op mn energiepijl. Vanuit mijn burnout heb ik geleerd beter te doseren. Alleen was ik dat in deze hectiek even wat vergeten. Ik merk dat ik dan bijvoorbeeld bij de musical heel enthousiast binnen kom en het eerste uur op mn top meedoe maar dan de rest van de repetitie eigenlijk alleen maar wil zitten en geen concentratie meer heb.. Dit lijkt dus echt overeenkomsten te hebben met een burnout. Goed om me dit te realiseren, dan kan ik daar rekening mee houden en beter op kracht blijven zodat ik zo sterk mogelijk ben voor lief.

Naast me liggend zegt ze "Sorry dat ik het je soms zo moeilijk maak. Dat wil ik zelf ook niet.."
Ze vindt het lastig me niet even te kunnen vastpakken zoals ze altijd deed. De pijn blijft behoorlijk aanwezig en haar arm kan ze nog bijna niet gebruiken.
Daar vinden we ook wel weer een manier voor.. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten