Routine-gevoel

Woensdag 2 november

En daar zitten we dan, weer bij de chirurg..
"Misschien klinkt het gek hoor, maar heb jij ook zo'n soort routine-gevoel?"
Een beetje lacherig zitten we tegenover elkaar en keuvelen wat totdat we rond 08:45 uur naar binnen worden geroepen.

Als eerste krijgen we de uitslag van het nucleair onderzoek. De rechterborst lijkt schoon! Hoewel we weten dat geen enkele test 100% uitsluitsel geeft, betekent het voor nu wel dat de druk er voor die kant even wat af is.
Dat er sowieso iets met de rechterborst gaat gebeuren is wel duidelijk omdat de nieuwe linker nooit zo groot en qua vorm in de buurt komt van de originele rechter.. En met de jaren zal de zwaartekracht natuurlijk ook z'n werk doen, dus ook daar zal rekening mee worden gehouden.. 
Maar de druk is er dus even ietsje af voor die kant.

Verder is wel gebleken dat er nog een tweede tumor in de linkerborst lijkt te zitten. Dit heeft consequenties voor de schildwachtprocedure omdat je dan meer dan 1 schildwacht/poortwachter hebt. Dit kan betekenen dat er toch voor wordt gekozen om alle klieren direct te verwijderen. Of dit dan in dezelfde operatie zal worden gedaan of dat die nog voor de daadwerkelijke operatie zal plaatsvinden is nog niet duidelijk. Morgenavond is er weer een multi-disciplinair overleg tussen de artsen en gaan we vrijdag telefonisch van de chirurg horen wat daaruit is gekomen. 

Verder hebben we ook gevraagd of er al een idee is qua datum.. De lijst van de drie ziekenhuizen is erbij gepakt en de eerstvolgende mogelijkheid is 23 november in Noord. Ik had gehoopt dat het in het ziekenhuis om de hoek zou zijn zodat de bezoekuren makkelijker te halen waren en eventueel voor en na de uren ook bij ons thuis kan worden gezeten. Maar aan de andere kant betekent dit wel dat ze zo snel mogelijk geholpen wordt, dus dat is een fijn idee. 

Omdat de operatie nu in Noord gepland staat betekent wel dat lief nog even bloed moet laten prikken. Dus weer een nieuwe wachtkamer.. Gelukkig heeft de dame van de bloedafnameafdeling meer talent dan die dames van de nucleaire afdeling.. Na twee buisjes bloed te hebben achtergelaten gaan we weer terug naar de "vertrouwde" wachtkamer van de mammapoli. 

De wordfeud-woorden van vandaag zijn trouwens "wachtkamersyndroom" en "okseltoilet". Met het eerste bedoel ik het principe dat als ik, zoals nu ik dit type ergens anders ben (nu het restaurant van de Makro) ik nog steeds het gevoel heb in een ziekenhuis te zijn. Als ik van mn ipad opkijk en er mensen voorbij lopen vind ik het namelijk raar dat ze een dienblad vol eten vasthebben.. Dan bedenk ik me een split-second later dus dat we niet een wachtkamer zitten maar in een restaurant.. Hahaha, het wachtkamersyndroom heb ik het maar genoemd.. En het tweede is dus okseltoilet. Dit is het verwijderen van alle klieren in de oksel.. Wat de wc hiermee te maken heeft moet ik nog even Wikipedia'en.. Ik kom hier nog op terug ;-)

Wat mij verder opvalt is dat ik af en toe wat moeite krijg met het schakelen tussen gesprekken met verschillende mensen. Iedereen zit in een andere informatiefase. Het kan dus zijn dat als je iemand spreekt dat diegene op de hoogte is van het laatste nieuws en dat je daarna weer iemand spreekt die de laatste updates nog niet weet en je moet gaan recapituleren wat er allemaal in de afgelopen dagen weer is gebeurd.. Daarom probeer ik de meeste mensen toch wel richting deze weblog te wijzen.. Ik merk namelijk dat het allemaal zo snel gaat en veel is dat ik gewoon niet meer precies weet wanneer wat is gebeurd en vergeet ik dingen.. 

Na de chirug en het afnemen van bloed zijn we dus door gegaan naar de Makro. Even een verlaat ontbijtje genuttigd en wat rondgestruind. Met een paar warme sokken, wat Sint-chocolade, dadels, wc-papier en een nieuwe agenda vertrokken we richting moeders en daarna door naar de supermarkt. De al steeds geplande maar nu eindelijk van gekomen grote inkopen worden gedaan. Steeds nemen we ons voor om wat dagen vooruit te plannen qua eten en dan in een keer in te slaan maar te vaak betrappen we ons erop dat er rond etenstijd niets in huis is.. En zeker in deze tijd is dat niet handig..
We halen boodschappen voor zeker 6 avonden: spruitjes-aardappeltjes-spekjes-championnetjes en een vleesje goed voor twee avonden,  lasagne, tomatensoep met balletjes en stokbroodje, maaltijdsalades, boerenkool met worst, ik krijg er nu al honger van.. Aangevuld met wat broodbeleg en drinken hadden we een goed gevulde kar en een zorg minder voor de komende dagen :-)

Na de supermarkt nog effies met de hondjes gewandeld en toen was het plan te gaan slapen. Lief is dat ook gaan doem, maar hoewel ik erg moe was, ben ik toch eens flink door het huis heengegaan. Daar hebben we de afgelopen tijd natuurlijk ook helemaal geen tijd voor genomen.. En hoewel het nog deels een bouwput is, vind het wel lekker dat je tussen alle gereedschappen je kont een beetje kan keren en de vloeren enigszins schoon aanvoelen.. 

Na een paar uurtjes kwam lief weer wat uitgeruster naar beneden en heeft zij heerlijk de spruitjes gemaakt terwijl ik me nog even verder op de opruimklus stortte.. Maar nu is het genoeg, morgen weer een nieuwe dag.. Vanavond zijn Wen's ouders nog geweest en hadden Toucan mee. Da's hun 7,5 weken oude blonde laborador pup :-) Supersnoezige doerak waar Rasco alleen niet zo heel blij van werd.. Pupje heeft van hem een souvenirtje mee naar huis gekregen in de vorm van een drietal gaatjes in z'n koppetje.. Minder lief van die lompe vent.. Hij is pupjes niet zo gewend.. Nik was wat minder ruw tegen hem gelukkig..

Tot zover weer een enerverend dagje waar wat meer duidelijkheid is ontstaan over de komende tijd.. We gaan een hele spannende tijd tegemoet.. Over drie weken staat de operatie al gepland.. Pfff, echt te bizar..

Ik geniet van de gesprekken die we voeren. Niet alleen vandaag, maar eigenlijk constant zitten we op één lijn, snappen elkaar precies, luisteren naar elkaar en maken alles bespreekbaar. Samen lachen we tot we ervan huilen en huilen we totdat de spanning eruit is.. Een heerlijk gevoel om ze goed te klikken en je zo één te voelen.. Extra zwaar maakt het ook om haar verdriet te zien en straks om haar heftige pijnen te zien doorstaan.. Ik vraag me soms af of ik niet nog meer voor haar kan doen, zou graag het onrecht van haar wegnemen.. Als ze dan fluistert "ik kan me geen beter vriendinnetje wensen dan jij" dan weet ik dat het goed zit..