Nucleair onderzoek

Maandag 31 oktober 2011 10:05 uur

En daar zitten we dan, in het inmiddels derde ziekenhuis.
Vanochtend staat het nucleaire onderzoek op het programma.

Om 07:30 uur gaat de wekker en proberen we wakker te worden. Ik besluit direct met mijn werk te bellen aangezien ik officieel mijn laatste werkdag heb vandaag. Als ik de chef van dienst spreek merk ik dat ik stiekem toch wel wat last heb van de hele situatie omtrent mijn werk. Het feit dat ik pas heel kort weet dat ik niet mag blijven in de regio waar ik het zo naar m'n zin heb en de manier waarop dit met mij is gecommuniceerd zit me toch best hoog. 

Toen ik 's nachts het knobbeltje bij haar voelde en direct mijn werk belde, hoorde ik dat de dienstdoende chef mijn leidinggevende zou mailen. Aan de reactie die ik afgelopen week van m'n leidinggevende kreeg, kon ik opmaken dat deze mail helaas niet is verzonden. Ook is niet verder gecommuniceerd over het feit dat ik per 1 november niet meer in de regio werk. Al met al een vrij ongemakkelijke situatie.

Daarnaast heb ik vandaag precies een week geleden vanuit het ziekenhuis gelijk naar m'n werk gebeld met de uitslag en heb ik totaal niet het idee dat hier iets van is aangekomen. De anders zo warme deken van collega's die ik in het verleden een aantal keren van dichtbij heb meegemaakt is nog niet over ons heengevallen. Ik voel me teleurgesteld en heb niet het gevoel enige steun te krijgen vanuit m'n werk. Ik geef de chef van dienst aan dat ik mijn aandacht en energie op dit moment wil steken in mijn vriendin en niet verwacht vandaag nog in de gelegenheid te zijn op het werk te komen. Hij zou de teamchef verder inlichten. Nu maar weer de focus leggen op hetgeen echt belangrijk is..

In Nederland zijn 2 apparaten die het onderzoek met nucleair materiaal doen. Één ervan staat in het ziekenhuis op loopafstand van onze voordeur. Heel fijn dus dat we geen kilometers moeten rijden.

Allereerst moet de radioactieve vloeistof worden ingespoten. Ik ben blij als ik hoor dat ik mee naar binnen mag. Omdat beide borsten worden gecheckt wordt ervoor gekozen het infuus aan te leggen in een ader in de voet. Zo zou de stof het beste op de juiste plekken in het lichaam terecht komen. Helaas lukt het de eerste verpleegkundige niet om een goeie ader te vinden. Na twee keer prikken geeft ze het op en roept een collega. Ook deze dame probeert het twee keer, maar helaas zonder succes.. Lief moet haar tanden flink op elkaar zetten om de pijn te kunnen verdragen en tegelijkertijd ook haar voet stil te houden.. Het is een behoorlijk pijnlijk gebeuren dus en uiteindelijk komt er een ervaren arts die het infuus er wel  in één keer inkrijgt. Maar daar zouden we niks meer over zeggen ;-) Wel jammer dat een man het wel voor elkaar krijgt ;-). Gelukkig is het wel gelukt nu, dit was echt niet fijn voor lief..

En dan komt de verpleegkundige met een klein metalen buisje aan. Ik verwachtte allerlei heftig verpakte kokers met grote logo's maar niets is minder waar. Ze spuit de stof in het slangetje van het infuus waarna we wachten tot het gehele infuus in haar voet is verdwenen. Omdat het best fris is stop ik haar losse voet vast weer in een sok. Ik pak mn ipad en samen spelen we vier-op-een-rij. Na twee spelletjes is het infuus leeg en mogen fijn de andere sok en schoenen weer aan, behoorlijk fris zo'n onderzoeksruimte.

Na enkele minuten in de wachtruimte mogen we mee met een andere dame. Ons wordt uitgelegd dat het radioactieve stofje zoekt naar een verhoogde stofwisseling in de borsten en dat deze dan oplichten op de foto's. Per borst mag lief van zowel de voorkant als de zijkant een foto laten maken. Iedere foto duurt 8 minuten en wordt op een zelfde plaat gemaakt als een mammografie. Gelukkig hoeft hier de borst niet volledig geplet te worden dus is het beter uit te houden..

En daar zitten we nu dus, in het hokje met het magische apparaat die dwars door lief heenkijkt. Een raar idee dat als ik mijn hoofd iets meer naar rechts draai, ik zou kunnen meekijken op het scherm en de foto kan zien. Maar ik doe het niet.. Bang om dingen te zien die ik niet wil zien, bang om verkeerde conclusies te trekken. Na enkele minuten van small-talk stopt het gesprek tussen lief en de dame.. Het gezoem van het apparaat is het enige wat de stilte in de ruimte doorbreekt. 
Ik merk dat ik even niets meer te zeggen weet.. Dan maar wat typen.. We hebben zoveel gesprekken de laatste dagen dat ik soms gewoon geen woorden meer heb..

Ik doe haar jasje over haar schouders omdat het hier ookal niet al te warm is en hoop dat de minuten snel voorbij zijn..
Het liefst neem ik haar direct mee en stappen we op een vliegtuig naar een ver warm oord.. Maar helaas, morgen staan alweer twee nieuwe specialisten op het programma.. De oncoloog in het ziekenhuis waar we nu zitten en daarna naar de plastisch chirurg in het ziekenhuis in noord..
Heel benieuwd wat deze mensen ons voor nieuws vertellen.. 

Als we thuiskomen wil lief het liefste gelijk onder de wol. Toch gaan we samen wandelen in het zonnetje. Dit bleek een goeie keuze. Het is heerlijk buiten en samen gaan we op een bankje zitten genieten. Onderwijl gaan de hondjes los op de hard kunststof bal die ik laatst op internet kocht. Ideaal omdat er niet in gebeten kan worden en dus alleen maar blaffend achteraan gegaan wordt. Daarna lopen we nog een rondje om de plas en gaan we via m'n ouders naar de supermarkt.

Lief blijft in de auto zitten terwijl ik de boodschapjes doe voor het avondeten. Toch maar eens wat meer vooruit plannen en voor meerdere dagen tegelijk inslaan.. Ik kom een oude collega tegen. Als hij er een algemeen "hey, alles goed?" uitgooit, kan ik me niet inhouden. Samen praten we over wat er zoal is gebeurd de afgelopen tijd. Als ik terugkom bij de auto ligt lief fijn te slapen.

Vanavond valt het me zwaar..
Nadat we lekker in bad hebben gezeten zijn we rond 17:30 uur samen in slaap gevallen. Na een paar uurtjes worden we wakker. Echt honger heb ik niet maar ik vind het wel belangrijk dat we, zeker nu, gezond blijven eten.
Ookal beginnen we de dag met een multi-vitamine bruistabletje en een weerstandverhogende pil, groenten en andere voedingsstoffen zijn toch onmisbaar. Ik ga naar beneden en vind daar onze lieve hondjes languit op hun kussens. Super dat we zo uitgebreid met ze hebben gewandeld vanmiddag want dat had ik nu niet meer getrokken. Ik laat ze even plassen en geef ze hun brokken. En daarna besluit ik om rond 22:30 uur toch maar een visje in de pan te gooien. Als ik bovenkom bij mn meisje ben ik redelijk tevreden met mezelf. Het is een verse pasta met pesto, pijnboompitjes en cherrytomaatjes geworden, met een gebakken kabeljauwfiletje. Omdat ik er wat te weinig groenvoer in vond zitten heb ik de rest van tomaatjes met rauwe wortel en rode kool als een salade erbij gedaan. En dat was best goed te doen kan ik je zeggen :-) Daarna nog een bosvruchtenyoghurt als toetje en de buikjes waren weer gevuld. We kijken de herhaling van de Voice en bekijken de foto's van onze dagen weg. 

Terwijl ik nog wat verder type, bestudeert lief haar mapje met info. Ik vind het knap van haar en ben trots op dr. Ze gaat zich hier doorheen slaan, echt een toppertje.. Net voordat ze in slaap valt kijkt ze me aan.. "ik zal hier zo'n 5 jaar mee zoet zijn volgens het boekje". Een lange weg ligt voor haar, maar ze gaat het redden! Morgen weer een spannende dag met vast weer een berg aan nieuwe info..