D-day

Woensdag 23 november 2011

Uiteraard is er van slapen maar weinig terecht gekomen.
Om 05:15 uur gaat de wekker en stapt eerst lief en daarna ik onder onze fijne regendouche.
Rond 06:15 uur rijden we richting Noord voor de opname. 
We melden ons op de 6e verdieping en lief krijgt direct haar kamer gewezen. Kamer 11, met uitzicht over de parkeerplaats en de ingang van de poli.

Vrij snel komt de verpleging vragen naar haar wensen voor de lunch en het avondeten. Lief hangt m'n kaartje op het prikbord, ik hang een bloemenslinger om haar voeteneind en zet Elmo en het fotolijstje neer. De verpleging ziet de humor van m'n shirt wel in. Ik draag een shirt met de print van een verpleegsterspakje, inclusief stethoscoop :-) Ze vonden de bloemenslinger ook allemaal heel gezellig. Ik snap niet dat niemand daar nog op is gekomen.. Zo'n slinger voor om je fiets stuur kan ook makkelijk om het voeteneinde van een hotelbed..

Als de verpleging weg is hebben we nog even een momentje samen. Lief heeft haar blauwe gewaad inmiddels aan en samen zitten we op bed. Lief is ontspannen, laat het over zich heenkomen.. Gelukkig maar..
Dan ontdek ik de lijst van de verpleging. De lijst met de planning van vanmorgen. Op de lijst staan namen van patiënten en chirurgen, de ingreep die ze ondergaan en om welke tijdstippen het gaat.. Toch lullig dat ze die laat rondslingeren.. En handig ook.. Dan zie ik dat lief om 10:15 uur klaar zal zijn aangezien dan een andere dame een mamma-operatie krijgt.. Als je naar het schema kijkt is het echt een klein fabriekje met een strakke planning..

Rond 07:45 uur wordt ze opgehaald en naar de OK gereden. Ik mag tot aan de deur meelopen en kijk tot aan het laatste kiertje door de schuifdeur.
Verdwaast sta ik daar enkele tellen te staren naar het geblindeerde glas. Ik zie aan de schimmen dat haar bed er nog staat..
Achter me hoor ik de dienstlift weer opengaan en wordt de volgende patiënt naar de deur gereden.. Als de deur opengaat is lief inmiddels weg..
De verpleegsters aan het bed van de patiënt vragen mij of ik nog ergens op sta te wachten.. Ik zeg iets vaags in de trant van "m'n vriendin is net weggereden en ik moet nog even aan dat idee wennen" of iets dergelijks en draai me daarna om naar de liften. 

Ik pak de lift weer naar de zesde en wandel door de gangen naar haar kamer..
Best leeg zo zonder bed.. Als ik net één tel m'n billen op een stoel laat rusten, komt de verpleegster die lief net naar beneden reed binnen. Of ik nog even mee naar beneden wilde komen.. Okay.. Even schrik ik, er is toch niets geks gebeurd? Dan blijkt dat lief nog even moet wachten en dat ik haar gezelschap mag houden.. Dus weer in de lift naar beneden. 

Daar aangekomen mag ik nu meelopen door de deur met de geblindeerde ramen.. En daar moet ik dan wachten.. Een paar bedjes met patiënten staan te wachten, allemaal met gordijntjes ertussen. Er wordt me verteld dat ik moet wachten omdat lief in gesprek is met de chirurg. Ik vertel dat ik normaal altijd overal bijben en dan geeft de chirurg zelf al aan dat het akkoord is. De verpleging had nog niet in de gaten dat ik haar partner was..

De plastisch chirurge ziet er vrolijk en uitgeslapen uit. Daar ben ik blij om, 't is toch een kunstwerkje wat ze zo moet afleveren en daar is de opperste concentratie voor nodig.
Als een ware Mondriaan zet ze rode, blauwe en zwarte lijnen op lief's borst. Ik let goed op dat ze de juiste pakken.. Zou toch vervelend zijn als plots rechts gedownsized is en ze het monster hebben laten zitten..
Dan laat ze ons zien welke ruimte de chirurg krijgt om alles weg te snijden. Een rode driehoek om haar tepel heen. De andere lijnen laten zien welke huid er dan overblijft om over de prothese heen te spannen. Verder vertelt ze dat er één drain onder de borstspier en en één erboven wordt geplaatst. Daarnaast komt er dan nog een derde in haar oksel voor de afvoer van wondvocht na het okselkliertoilet, dat ook in deze operatie gelijk zal gebeuren.

En dan is het zover, lief gaat nu echt de OK in..
Ik geef een laatste kus en zwaai totdat ik dr niet meer zie..

En daar sta ik dan.. Niemand te zien verder..
Ik trek maar aan een koord met een balletje die uit het plafond hangt en hoop dat ik daarmee een schuifdeur open en niet één of ander alarm laat afgaan.. Toch best gek dat ze iemand daar alleen laten staan.. Als er na twee keer trekken nog niets is gebeurd maak ik me zorgen.. Gelukkig gaat bij de derde keer dan toch de deur open.. Blij dat ik net nog een beetje had opgelet en enigszins richtingsgevoel bezit vind ik de volgende deur en trek wederom aan een koord, erop vertrouwende dat ik de goede kant nog steeds opga.
En jawel, daar zijn de liften alweer.. Nog één keertje omkijken of ik niet weer word teruggeroepen en dan ga ik naar boven.

Op haar kamer type ik een stukje en doe een spelletje. De minuten kruipen voorbij en in gedachte probeer ik me voor te stellen wat er een paar verdiepingen lager allemaal aan het gebeuren is..
En dan stap Tanja binnen. M'n maatje heeft vrijgenomen en komt me ondersteunen. Samen babbelen we weer wat minuten weg en besluiten rond 11:15 uur even naar beneden te gaan voor een kopje thee. Ik verwacht dat lief rond 12:00 uur naar haar kamer wordt gebracht dus dan zullen we zeker weer boven zijn.

Beneden aangekomen koop ik een grote heliumballon en drinken we thee.
Er komen twee oudere dames aan het tafeltje naast ons zitten. Eén van hen zit in een rolstoel, ze lijken op elkaar.. Vast familie.. De dame in de rolstoel is sterk vermagerd en ik vermoed dus dat ze voor haar hier zijn. Ze kijkt op naar de ballon en als ik haar vraag of ze 'm leuk vindt, knikt ze vriendelijk. 
Wanneer de andere dame naar het winkeltje loopt en koffie en taart besteld, zie ik dat de dame in rolstoel probeert op te gaan staan. Ze leunt op een wankel stoeltje en ik ben bang dat ze zal vallen. Ik sta op en loop op haar af. Ik vraag haar of ze misschien vanuit de rolstoel probeerde in de gewone stoel te gaan zitten. Ze vraagt me om haar wandelstok en zegt dat ze naar het toilet wil. Ik kijk om en zie iets verderop het logo van een invalidetoilet. Ik zeg haar dat ik haar wel even daarheen rol en zorg dat ze weer goed gaat zitten. Onderwijl vraag ik Tan of ze aan haar zus wil vragen om te komen helpen.
Als ik de vrouw het toilet inrol merk ik dat haar zus nog niet is gearriveerd. Omdat ik het toch wel wat gek vind om een wildvreemde hoogbejaarde vrouw op de wc te plaatsen besluit ik haar zus op te zoeken. Inmiddels heeft Tan het blad met koffie al overgenomen en waakt over de handtassen van de dames. Ik spoor zus aan om wat vaart te maken aangezien ik de indruk krijg dat de dame zich niet zo lekker voelt en nodig moet. Ik leid de zus naar het toilet en laat ze samen achter.
Als ik weer bij Tan aanschuif maken we ons wel wat zorgen. Hoe kan de ene 85 jarige de andere nou op de wc helpen? Waarom is er niemand bij ze om te helpen? Na enkele minuten kijken we bezorgd naar de toiletdeur. Er is nog geen beweging gezien en we hopen dat het goed gaat. Dan stapt zus naar buiten en loopt naar de receptie. Wanneer ze kort daarop onze richting uitloopt en de dame in rolstoel nog niet het toilet is uitgekomen weten Tan en ik al genoeg. De dame zegt ons dat haar zus onderuit is gegaan en of wij zouden willen helpen. Ik hoor de receptioniste roepen dat er al iemand gebeld is en dat die zo wel even zal komen helpen. Tan en ik zijn aanpakkers dus we willen die dame niet laten wachten. Samen stappen we het toilet binnen en zien de vrouw uitgezakt op de pot hangen. Ik vraag haar of ze al is geweest maar ik krijg maar weinig reactie. Tan en ik besluiten haar terug te zetten in haar rolstoel en merken dat ze niet meegeeft en ook niet meer op haar benen steunt. Als we haar in haar rolstoel terugzetten zie ik dat ze steeds meer begint te kwijlen en besluit dat het foute boel is. Ik ren naar de receptie en geef aan dat er per direct een spoedarts moet worden gebeld. De dames zijn wat traag van begrip en vragen mij of ze het BHV protocol dan moeten opstarten. Ik zeg dat er spoed is en bedenk me dat er geen spoedeisende hulp in dit ziekenhuis zit. Onderwijl komen de ouders van lief de hal binnen lopen.. Ik roep dat ik even druk ben en dat ze maar vast naar boeven moeten gaan.. Als ik voor de tweede keer naar de receptie ren en zeg dat er nu iemand moet komen, komt er een BHV'er aangelopen. Ik trek hem mee richting wc en geef aan dat we een onwelwording hebben. De man wijst ons naar een deur waarachter we het centrum voor kleine verrichtingen zouden kunnen vinden. Hij gaat ons voor door de deur en roept een verpleegkundige. Onderwijl duwt Tan de rolstoel daar naar binnen en til ik haar half mee omdat de dame inmiddels niet meer bij kennis is en uit de rolstoel dreigt te vallen. Voorbij de deur kijk ik de verpleegkundige aan en zeg dat het niet goed is, ze inmiddels buiten bewust zijn is en heel snel achteruit gaat. De verpleegkundige roept haar collega en geeft aan dat er een onwelwording is. Samen met haar tillen we de vrouw op een bed. Als ze op het bed zit, klapt haar hoofd naar achter en spert ze haar ogen en mond.. Vrijwel direct daarna wordt de reanimatie ingezet. Tan en ik herkennen het beeld, we zijn collega's en kennen dit soort momenten..  Het is te laat..

En daar staan we dan, Tan en ik. "Dat hebben wij weer Bouws" zegt ze.. We zuchten even diep in en uit en besluiten dat we hier voor lief zijn en daarom maar gauw naar boven moeten gaan.. Zou toch vervelend zijn als lief naar haar kamer wordt gebracht en we er niet zijn..

Als we de deur doorstappen en weer in de hal van het ziekenhuis komen staan we oog in oog met zus.. Even slikken.. Ze kijkt me aan en vraagt hoe het met haar zus is.. Ik gaaf haar aan dat het niet zo goed met haar gaat en dat ze nog met haar bezig zijn. Terwijl ik haar naar een stoel lijd, zoekt Tan de BHV'er op om hem aan zus voor te stellen.. Toch best een rare situatie dat wij dit met z'n tweeën zo staan te organiseren in een ziekenhuis.. Maar aan de andere kant hoort het ook wel weer bij ons.. Gewoon niet lullen en handelen.. Als zus en BHV'er aan elkaar gekoppeld zijn gaan Tan en ik naar boven. In de lift probeer ik m'n knopje om te zetten. 

Wanneer we bij de kamer van lief aankomen blijkt dat ze nog niet terug is.. Gelukkig maar.. Ik vertel lief's ouders wat er zojuist gebeurd is en halverwege m'n verhaal kijk ik op en zie lief aankomen. Onze ogen ontmoeten elkaar en ze begint te huilen.. Na wat zoenen en knuffelen komt ze wat bij. Ze heeft een washandje op haar voorhoofd wat ik een paar keer opnieuw koud maak onder de kraan en samen met schoonmams bekijk ik de wond. Ik verwachtte verband te zien, maar eigenlijk zat er niet veel op. Alleen de incisies aan de onderzijde hebben een dun strookje witte pleister. Ik vind het er keurig uitzien.

Als we wat later even beneden zijn zie ik de zus net het ziekenhuis uitlopen. Als ik haar vraag hoe het gaat, hoor ik dat haar 85jarige tweelingzus is overleden. Ze bedankt me, vond het heel lief hoe we haar hebben geholpen. Als ik weer naar binnen stap zie ik dat Tan praat met de BHV'er. Hij vertelt dat de dame nog wel een hartslag heeft terug gekregen bij de reanimatie maar helaas toch is overleden. Verdrietig maar we hebben ons best gedaan. Hijdacht dat we in het ziekenhuis werkten en bedankte ons voor de inzet. Tan en ik zijn nog even wat gaan wandelen in het winkelcentrum en hebben een broodje gegeten.

Terug in het ziekenhuis is lief inmiddels weer wat meer wakker en heeft ze honger. Ik help haar met twee beschuitjes met pasta en een kopje thee. We kletsen wat en voor we het doorhebben wordt het avondeten al voor haar binnengebracht. Worteltjes, aardappeltjes en een soort gehakbalachtige situatie met een soort jus. Nadat ik de bal in stukjes heb gesneden eet lief zelf haar bordje leeg.. Ik vind het knap, het gaat alweer een stukje beter..
Vandaag blijft ze in bed. Ook een kort stukje naar de wc lukt nog niet. De pijn op haar borst door de prothese onder haar borstspier is heel naar. "alsof ze een polka op m'n borstkast dansen" zegt ze. En verder zijn de drains niet fijn. De drain in haar oksel blijkt tegen een zenuw aan te drukken en dat levert natuurlijk een pijnlijk gevoel op. Ze ligt graag op haar zij en valt ook zo in slaap. Helaas kan dat nu niet en zal ze voorlopig op haar rug moeten blijven liggen. Later dal er met wat kussen wat geprobeerd worden maar dat is een flink gegochel.

Rond 18:30 uur ga ik richting het theater. Even eruit, even een stukje zingen met m'n musicalmaatjes.. Was heel fijn. M'n vriendjes zijn lief voor me en het was heerlijk om even wat te galmen..
Rond 21:30 uur ga ik weer richting het ziekenhuis en blijf tot tegen 23:00 uur bij lief.
Ze vertelt me dat haar ouders en haar broer met zijn vriendin zijn geweest, en ook haar oom en tante en oma. Ze heeft haar wond laten zien en met iedereen gebabbeld. Best heel intensief en ze is er ook behoorlijk moe van. Haar oom, een lezer van deze blogs, had gelezen over onze muffins op de heenreis naar Egypte en had er nu speciaal twee meegebracht. Samen eten we er eentje op. Erg lekker was ie :-) Verder zijn er weer nieuwe kaarten bijgekomen en heeft oma de chocoladeletter W meegebracht.

Als ik rond 23:00 uur naar huis rijd bellen we nog even..
'tis gek om niet samen te zijn.. Ik mis haar..
Thuis besluit ik toch nog maar wat eten op te warmen en duik daarna moe m'n bedje in.. Na een onrustige nacht is het al weer heel snel ochtend..