dinsdag 1 november 2011

Reality kicks in..

Dinsdag 1 november

Vannacht vaak wakker geweest.. Ik wilde nog zoveel schrijven maar m'n ogen wilden niet meer open blijven. Omdat m'n hoofd zo vol zat bleef ik lang oppervlakkig doezelen.. Lief is nog steeds erg verkouden en zaagt daardoor menig bos omver :-) Hoe vervelend ik dat bij anderen vond, bij haar ben ik er blij mee.. Dat betekent dat ze slaapt en dat is wat ze nu zeker nodig heeft.

Vanmorgen zijn we bij de oncoloog geweest. Wat ze allemaal heeft verteld kan in gewoon niet recapituleren, ik heb een soort info-overload. toch proberen..
Het ging erover dat het toch wel heel goed was dat er zo snel mogelijk geopereerd wordt en dat ze na de operatie start met chemo. Die chemo zal in een 6 x 3weeks gebeuren worden aangeboden. Hierbij gaf ze aan dat lief zich waarschijnlijk in de eerste week niet zo lekker voelt, als een soort griep zegmaar. De tweede week gaat dan alweer wat beter en de derde week zou ze zich weer lekker voelen. En dat dan 6 keer.. Een heftige 18 weken dus.. En daarna volgt dan een hormoonkuur. Dit alles om de kans op terugkeer te verkleinen. De hormoonkuur, of eigenlijk anti-hormoonkuur voorkomt de celdeling van de kankercellen. Omdat dit ook gevolgen heeft voor de vruchtbaarheid, is het dus goed dat we volgende week ook naar de vertiliteitsarts, de gynacoloog in het UMC gaan om hierover te praten.. 

Nu net kwamen we terug van de plastisch chirurg.
Zoveel informatie komt er nu op ons af.. Ik merk dat ik in mijn veilige modus schiet. Dus de zakelijke aanpak kiezen en emoties even uitschakelen. Ik denk in oplossingen en zie de operatie en reconstructie als zakelijke handelingen die moeten gebeuren. Natuurlijk gaat het hier om mijn vriendin, haar lichaam, haar vrouwelijkheid en alles wat daarbij hoort.. Maar ik kan het niet.. Ik kan er even niet aan denken, even zit m'n hoofd te vol. De woorden komen niet meer in een logische volgorde m'n mond uit, ik zit als een zombie te staren en als ik probeer te ontdekken waarmee m'n hoofd nu precies vol zit, heb ik eigenlijk gewoon geen idee.. Een grijze chaos, niet onder woorden te brengen..
En ik ben boos, chagrijnig, gefrustreerd. Zoveel leukers te doen met onze tijd. Nu zitten we te wachten tot er mensen van hun lunchpauze terugkomen.. Tot er iemand bij de balie van anesthesie zit zodat we ons daar kunnen melden. Wat ze daar moet doen is mij niet duidelijk.. En of die info gegeven is en ik hem heb gemist, of dat er niets over is gezegd.. Geen idee.. 

Net bij de plastisch chirurg hebben we een boek gezien. Een boek met plaatjes van vrouwentorso's van voor, tijdens en na een operatie.. Haar mooie decolleté blijft behouden, haar tepel verdwijnt.  

Het liefste zou ik wegvliegen, even helemaal loslaten en niet steeds weer geconfronteerd worden met nieuwe info, nieuwe shit, ingewikkelde negatieve dingen.. Ben er moe van.. Maar ja, dan kijk ik naar Wen.. Hoe moet zij zich wel niet voelen.. Nog 1000x erger denk ik.. Ik moet niet lullen over hoe ik me kut voel, ik ben niet degene die ziek is.. Gewoon steunen en doorknallen. Maar soms weet ik niet meer wat ik moet zeggen.. Wil ik wel steunen maar weet het gewoon niet meer.. Hoe doen andere "partners van" dat? Misschien maar eens een forum zoeken ofzo..

Het is mooi weer buiten.. Dus de anesthesie-mensen houden langer pauze.. fijn is dat, ik wil hier weg.. Als we eindelijk naar binnen mogen, blijkt het een intake voor haar operatie. 

Daarna gaan we naar huis.. We wandelen met de hondjes, praten en knuffelen. Het is door de over load soms lastig om ook gewoon vriendinnetjes te zijn. Lief wil soms wel een muur inslaan, zo baalt ze hiervan. Samen duiken we even onder de wol, even uitrusten. Vanavond ga ik misschien wel even naar de training.. Rennen, balletje gooien, even uit de sleur..
Maar ook voelt het als haar achter laten. Na 14 dagen samen nu even alleen ergens heen.. Ik twijfel maar trek toch m'n sportkleren aan.. 

Na de training ben ik toch wel weer blij.. Lekker wat gerend en er even uit was wel effies lekker.. De eerste keer in 14 dagen dat ik haar alleen laat.. Best gek maar ook goed denk ik.. Na afloop praat ik na met wat teamgenoten. Er blijkt iemand te zijn die haar vriend in deze strijd steunt. Die vriendin is nu aan het herstellen van de reconstructie, dus al een paar stappen verder in het proces. Wel heel fijn om iemand te spreken die er zoveel over weet.. Daar ga ik zeker nog eens een borrel doen.. En daarna spreek ik een andere teamgenoot. Eentje die binnen niet al te lange tijd afscheid van haar moeder zal moeten nemen.. Reality checks in.. Superheftig en ik trek het heel slecht.. Ze vertelt eerst over hoe een borstrecobstructie er supermooi kan uitzien en vraagt of de hormoontherapie er eentje van 5 of 10 jaar zal zijn.. Ze heeft er duidelijk ervaring mee.. Omdat ik weet dat ze een collega van mij is en dus geen medisch beroep uitoefent vraag ik verder. Dan blijkt haar moeder 6,5 jaar geleden door borstkanker te zijn getroffen.. Uit het poortwachtersonderzoek bij haar bleek dat 9 van de 10 klieren waren besmet en dat het was uitgezaaid naar haar botten.. Pffff, 's toch onmenselijk?! Ze is nieuw in het team en ik ken haar dus nog niet zo goed, maar ik heb direct zo met haar te doen.. Het hele traject door moeten maken met iemand waarvan je houdt, om daarna toch te horen dat het niet gaat lukken.. Ze gaat nu sterk achteruit en hoopt volgend jaar nog bij ons te zijn.. Ik heb er geen woorden voor..

Thuis heb ik het met lief over de gesprekken die ik voerde.. Omdat we alles met elkaar zouden bespreken, praten we ook hierover.. Moeilijk maar beter dan verwacht vertel ik haar wat de dames zeiden.. En dat we er in de toekomst misschien steun aan hadden en dat ik zo met die meid te doen had. Lief is blij dat ik het vertel.. 

Samen duiken we daarna maar weer eens in bad en hebben daarna een relaxte maar redelijk korte nacht.. Morgen weer naar de chirurg om de uitslagen van het nucleair onderzoek te horen en de rest van het behandelplan te bespreken..

1 opmerking:

  1. Lieve Ireen en Wen,

    Ik zit zo jullie verhaal eens door te lezen en ook de anderen maar jeetje nogmaals wat ongelovelijk erg allemaal. Zelfs hier heb ik de tranen in de ogen. Er rest mij op dit moment alleen maar te zeggen dat ik jullie heel veel sterkte wens en als er wat is of we wat voor jullie kunnen doen dat horen we het graag..... Al kan ik me heel goed voorstellen dat je daar geen behoefte aan hebt omdat ik denk dat heel veel mensen dat zullen zeggen..... Maar toch!

    BeantwoordenVerwijderen