De laatste afspraken..

zaterdag 5 november en de donderdag en vrijdag ervoor..

Toen ik vanmorgen wakker werd, schrok ik.. Ben ik vergeten een wekker te zetten? Hoe laat moeten we weg? Bij wie moeten we zijn? Redden we het nog om eerst te eten en met de hondjes te lopen? Welk ziekenhuis is het, hoe lang rijden we erop.. Pas langzaam dringt het tot me door dat het vandaag zaterdag is en we geen afspraak hebben staan.. Vanavond ga ik met een vriendin naar het theater, de eerste uit een rijtje van een samen afgesloten abonnement.. Da's dus de enige vaste afspraak vandaag. De onrust neemt langzaam iets af.. 

Ik bedenk me dat ik een paar dagen niet geschreven heb. Op de éėn of andere manier kon ik mezelf er even niet toe zetten.. Alsof ik de behoefte had om even een momentje niet met dat ellendige monster bezig te zijn maar gewoon aan andere dingen te denken..

Donderdag was de eerste dag sinds tijden dat we niets gepland hadden. Geen ziekenhuisafspraken maar ook privé geen mensen over de vloer.. Hoewel ik de woensdagavond een boost energie had en die donderdag wilde voorzetten in een opruimdag, werd dit toch meer een dag van veel vermoeidheid eruit slapen en eigenlijk gewoon helemaal niks doen.. We kijken wat afleveringen Goede Tijden Slechte Tijden en het valt ons op hoe vaak we met de ziekte, onvruchtbaarheid en andere mogelijk van toepassing zijnde zaken worden geconfronteerd. Sowieso was het breastcancerawarenessmonth en twee weken geleden nog wereld kanker dag. Pink ribbon komt overal voor en inmiddels heb ik via de website ook maar een paar van die rubber armbandjes besteld. Samen met de gele van Lance Armstrong hangen ze om onze polsen.

En dan is het vrijdag, de dag waarop het behandelplan nader wordt toegelicht en er weer wat meer duidelijkheid komt.
Donderdagavond is er weer een multidisciplinair overleg geweest waarin onder andere is besproken over de mogelijkheid de tepel te besparen en wat te doen met de okselklieren.

We besluiten wat vroeger van huis te vertrekken en eerst nog even naar de apotheek en huisarts te rijden. Lief heeft inmiddels haar medisch dossier uit Brabant binnen dus die konden we even afgeven en vervolgens ook inschrijven bij de apotheek. Als blijkt dat de balie van de huisarts tot 13:30 uur gesloten is, lopen we door naar de apotheek. Wanneer lief zich inschrijft wordt haar de vraag gesteld of er nog bijzonderheden zijn. "Nou, opzich wel, ik heb borstkanker.." Die zag dat vrouwtje achter de toonbank niet aankomen.. Snel herpakte ze zich en gaf een blik vol medeleven. Ik heb vervolgens een andere dame aangesproken en gevraagd of ze misschien een middeltje had tegen maagpijn. Ik ken haar, heb vroeger met haar gebasketbald . Ik geef aan dat ik wat stress heb de laatste tijd, waarop ze zich hardop afvraagt hoe ik nou toch stess kan hebben. Ik draai me half om naar lief en zeg tegen haar: "nou,dat is mijn vriendin en we weten sinds 2,5 week dat ze borstkanker heeft".. Ze snapt m'n punt en komt met een stripje pilletjes aan. Ik heb sinds de vorige avond een constant zeurende pijn in m'n maagstreek en hoop daar met een pilletje vanaf te komen. Stress verminderen lijkt mij op dit moment geen optie namelijk.. 
Als we vervolgens weer teruglopen richting de huisarts zien we de fysio net aan komen lopen. "hoi Mo" zeg ik en op de vraag hoe het met me gaat geef ik weer hetzelfde antwoord als even daarvoor in de apotheek. Mo lijkt minder uit het veld geslagen, stapt naar voren en stelt zich voor als de fysio gespecialiseerd in borstkanker.. Dat meen je niet! Diegene die mij met m'n enkelblessures, rug en andere pijntjes al jaren ondersteund en ook mijn moeder behandeld, blijkt gewoon gespecialiseerd in hetgeen ons nu een kleine 3 weken bezighoudt.. Ook weer toevallig..

Om 14:00 uur stappen we de ons inmiddels bekende afdeling in Noord op. Omdat mammacare Ankie een weekje vrij is, staat een andere dame ons op te wachten. Ze vertelt ons dat de datum ongewijzigd is en lief dus op 23 november geopereerd zal worden. Verder staat ze bovenaan de lijst dus wordt ze 's ochtends als eerste geholpen. De poortwachter/schildwachtprocedure zal inderdaad niet worden uitgevoerd. Lief zal daarom tijdens de operatie al haar okselklieren links verliezen. En dat heeft toch wel meer gevolgen dan we al dachten.. Zo zal ze hier de rest van haar leven waarschijnlijk last van kunnen blijven houden en met bijvoorbeeld tillen minder kracht hebben.. We hopen er het beste van.. Ze heeft gelukkig veel kracht en sterke armen dus ik verwacht dat ze ook veel kracht zal kunnen terugkrijgen. Verder horen we dat ze in principe 2 dagen in het ziekenhuis zal blijven en daarna naar huis mag. Mocht het langer worden dan zal ze worden overgebracht naar Nieuwegein. 
Lief krijgt pleisters die we zelf kunnen wisselen. Er zal dus in principe geen thuiszorg nodig zijn. De pleisters zijn bestand tegen douchen dus dat is ook fijn. Alleen mag ze er niet mee in bad. 
We hoorden dat zwager Mike en z'n handige vriend volgende week waarschijnlijk weer langskomen, dus dan zal de douche binnenkort ook klaar zijn voor gebruik. Een superfijn vooruitzicht!

Vanuit het ziekenhuis zijn we naar het grote winkelcentrum in noord gegaan. Even iets eten en een wandelingetje maken. Vanaf 16:00 uur is de appeltaart van de Hema in de aanbieding, dus we snoepen daar fijn een puntje weg. Verder kopen we een leuke muts voor lief en adventkalenders voor de kids. Hierna zijn we gezellig bij mijn ouders gaan eten. De sfeer was ontspannen.. Maar eigenlijk bijna te ontspannen. We dolden met elkaar en waren adrem. Maar ook heel moe, onzeker en gefrustreerd. Daarom kan dan één grapje net verkeerd schieten en slaat de stemming om.. Samen lopen we door een donker park voor de laatste ronde met de hondjes en praten erover.. We willen niet boos zijn op elkaar en zijn dat ook niet.. Het gaat al 3 weken ongelofelijk goed tussen ons samen.. Nooit verwacht iemand te treffen waar ik zelfs in deze heftige tijden zo samen en één kan zijn.. Heel bijzonder.. Maar dan kan door de hoog zittende emoties natuurlijk altijd even iets scheef schieten.. En dat gebeurde vanavond.. Lief vertelt dat ze het allemaal nog steeds niet kan behappen. Al 3 weken het gevoel heeft in een slechte film te zijn beland. Iedereen om haar heen komt met oplossingen voor problemen die ze nog helemaal niet kan en wil zien. Probleem: tumor in tiet, oplossing: verwijderen tiet. Maar lief is nog bezig te beseffen dat die tumor erin zit.. Dus die oplossing komt te snel.. Probleem: wond na operatie en verschillende maat borst, oplossing: pleisters en speciale bh aanmeten. Ja maar lief wil daar nog niet mee bezig zijn, kan dr met haar hoofd nog niet bij dat er oplossingen worden gevonden voor problemen die nog als een film over iemand anders lijken te gaan.. Heel lastig dus. En zo zijn er nog vele voorbeelden te noemen.. Ze heeft het gevoel door een muur heen te willen lopen.. 
Ik knuffel haar en zeg het te begrijpen.. Ik zoek in m'n hoofd naar.. jawel.. oplossingen.. om haar frustraties eruit te kunnen krijgen.. 
Toen we gingen samenwonen stapte zij een paar maanden geleden in een nieuw leven, in een omgeving waar ze nog niemand kent, geen hobby's of uitlaatkleppen heeft.. Natuurlijk had ze daar in een normale situatie allang naar op zoek geweest en vast ook haar draai al goed in gevonden.. Maar nu is dat gewoon lastig.. Ik probeer met haar mee te zoeken naar een uitlaatklep voor haar boosheid maar kom geen stap verder.. Ik hoop dat ze in de musical wat afleiding zal vinden. Ik speel in een groep en zij zou daar als regie assistente dit jaar gaan meedraaien. Aanstaande woensdag is de kick off en ik weet zeker dat ze het heel leuk zal vinden.. We moeten alleen even kijken wanneer ze wat kan doen en waar ze de zin en energie voor zal hebben.. Maar andere uitlaatkleppen zijn nog niet bedacht..

Vrijdagavond was in ieder geval dus niet ons meest succesvolle avond :-)
Gelukkig liggen we zo op één lijn dat dat snel weer is opgelost.

Zaterdag hadden we, zoals ik deze blog dus begon geen afspraken behalve de theaterdate op de avond. We hebben rustigaan gedaan, gewandeld en genoten van het bijzonder mooie weer in november.. Als ik 's avonds naar het theater wandel, vind ik het lastig om haar alleen te laten. Omdat ik weet dat ik dit soort dingen moet blijven doen en het wel gezellig vind om San te zien en benieuwd ben naar de show, ga ik toch. De show opzich bleek niet spectaculair en ik merkte dat mijn gedachten steeds afdwaalden.. Als ik thuiskom vind ik een niet zo happy meisje op de bank.. Ik word er stil van en hoop dat we de volgende dag weer samen wat afleiding kunnen vinden.
Er staat een dagje met Paul en Tanja op het programma.. Er is een bruidsbeurs in de brabanthallen die we samen gaan bezoeken.. Voor de gezelligheid en omdat ik mij als ceremoniemeester van hun aanstaande huwelijk natuurlijk graag al in het voortraject wil mengen :-) Wie weet doen we voor onszelf nog wel wat inspiratie op ;-) 

En dan nu nog even terug naar de planning.. 
Er staan nu nog drie afspraken gepland tot aan de operatie.
Maandag gaan we naar de gynacoloog in het UMC. Heel spannend dus..
Dinsdag naar het ziekenhuis hier voor het aanmeten van een speciale bh en dan de 23ste voor de operatie..
En voor de leuke dingen: de 12de gaan we in ieder geval samen een intocht doen.. En daarna even geen planning verder.. Dussssss.. Is er misschien wel ruimte voor een weekje zon.. Alleen moeten we daarvoor de financiën nog even bekijken.. En moet ik woensdag eerst met mijn nieuwe chef gaan spreken. Ik heb nog vakantiedagen staan maar moet dan dus wel de andere dagen thuis als zorgverlof of bijzonder verlof krijgen..
Ik hoop er het beste van.. Heb het liefste dat ze zo uitgerust en ontspannen mogelijk de operatie ingaat.. Visjes kijken in Egypte leek me een leuk idee..