Maandag 24-10
Vandaag is het zover, de uitslag van de biopten is binnen en we mogen om 15:00 uur in het ziekenhuis praten met de chirurg.
Omdat de hele dag thuis zitten wachten ons eigenlijk niets lijkt, besluiten we om de hondjes mee te nemen en naar Scheveningen te rijden. Het is prachtig zonnig weer en jut&jul rennen als twee zotten door de waterlijn. We genieten van een broodje vis en de warme stralen van de zon.
Rond 14:00 uur is daar weer die wakeupcall.. Hoewel we nog wel een paar uurtjes zouden willen doorlopen, gaan we met tegenzin richting de auto terug.
Ik heb m'n koffer ingepakt achterin de auto staan en verwacht goed nieuws.
Als ik rond een uurtje of 18:00/18:30 uur op Schiphol ben, is dat prima. Mijn vlucht vertrekt om 20:45 uur.
Zo lang zal het toch niet duren, een positief bericht..
Vanuit Ierland zijn al diverse belletjes en sms'jes gekomen, superfijn. De eerste wedstrijd blijkt kort naar de start te zijn gestaakt door een lekkage in het dak en daardoor een nat speelveld en wat uitglijders.. Dus als die later wordt ingehaald mis er misschien geen eentje.. We hebben er inmiddels 2 jaar naartoe gewerkt dus ik zou het super vinden om erbij te kunnen zijn..
Maar eigenlijk is er helemaal niets belangrijkers op dit moment dan Wen's gezondheid.. Ik merk dat ik hoop probeer te houden en me met andere dingen wil bezighouden om de lading er wat vanaf te halen..
Rond 15:00 uur stappen we vol goede moed de afdeling van het ziekenhuis binnen. Niet veel later worden we door de chirurg naar binnen geroepen.
Net als we goed en wel op een stoel zitten steekt hij van wal.
Veelal met zijn ogen dicht spreekt hij een bericht uit dat we niet willen horen..
"de uitslagen zijn binnen en ik moet helaas vertellen dat ze niet goed zijn"
Uhm.. Wát zegt u??? Heeft u misschien het verkeerde weefsel getest? de verkeerde envelop opengemaakt? Komt u zo met een feestneus in polonaise weer de ruimte binnen om te zeggen dat het een slechtgeplaatste grap was??
Helaas, niet blijkt minder waar..
Er volgt nog een borstonderzoek en daarna worden we even alleen gelaten..
We schieten samen in de lach en dan volgen vrij snel de tranen..
Dit kan toch niet waar zijn?
Na enkele minuten komt er een vriendelijk kijkende dame de kamer binnen. Ze is van de mammapoli en komt ons ondersteunen. Ze had niet gezien dat we al naar binnen waren geroepen, anders was ze erbij geweest als het nieuws werd gebracht.. En dat had misschien iets beter geweest..
Laten we het zo zeggen, ik hoop dat de chirurg erg goed is in het snijwerk want als boodschapper van slecht nieuws gaat hij niet door voor de magnetron..
Na de zin dat het slecht nieuws was en er kwaadaardig celmateriaal was gevonden, volgen een paar zinnen later de woorden 'sowieso operatie', 'borstbesparend of volledige amputatie', 'reconstructie dmv plastische chirurgie', 'in ieder geval chemotherapie en hoogstwaarschijnlijk bestralen (of andersom)', 'kalkdeeltjes op echo die mogelijk duiden op uitzaaiingen'
Voor we goed en wel het nieuws tot ons hebben laten doordringen zitten we alweer in de auto. We rijden naar de vestiging gelegen aan het 24 oktober plein.. Dezelfde dag als het vandaag is.. Deze datum zal voor mij vanaf nu altijd een raar gevoel met zich meebrengen..
Er moest snel een mri-scan komen en er was een plaatsje vrij in deze andere vestiging.. Dus om 16:05 uur lag lief op haar buik met twee vrouwen die haar borsten in vreemde malletjes stopten in het mri-apparaat..
Onderwijl ben ik de eerste mensen op de hoogte gaan stellen.
Mijn hart kromp ineen toen ik haar ouders sprak.
Vaders nam op en moeders barste in tranen uit op de achtergrond.
Één van de ergste dingen die je als ouder kan meemaken lijkt mij..
Ook mijn ouders breng ik op de hoogte.. Ze zijn met stomheid geslagen..
Vrienden en collega's volgen, evenals mijn team in Ierland.
En dan komt ze naar buiten, mijn meisje.. Het ongeloof en verdoofde blik in haar ogen.. We lopen naar de auto en rijden richting huis.
Onderweg vragen we ons af hoe het nu verder moet..
De dame van de mammapoli belt.
Donderdag is er een multidisciplinair overleg met de doktoren en dan zal het behandelplan worden opgemaakt. Vrijdagochtend om 08:30uur worden we verwacht om te horen wat er nu verder zal gaan gebeuren. Ook is dan de uitslag van de mri binnen en horen we hopelijk dat er geen uitzaaiingen zijn aangetroffen. Mogelijk zal ze maandag nog onder het mes moeten om te kijken naar de poortwachter, de eerste klier van de lymfen waaraan uitzaaiingen ook worden gemeten..
Thuis wachten de schoonouders ons al op.
Klusjes die in het huis zouden worden gedaan zijn blijven liggen, de wereld staat stil. Na wat praten en knuffelen en tranen laten ze ons alleen.
We bellen en overleggen wat en zoeken naar vakantieparken waar we heen zouden kunnen.. Om 17:55 uur stappen we als twee zombies nog een reisbureau binnen maar krijgen te horen dat ze niets voor ons kunnen betekenen omdat ze zo dichtgaan..
Wat moeten we nu? Dan maar richting sauna.. Even ontspannen en badderen..
Onderweg schuiven we een hamburger naar binnen en rond 20:30 uur stappen we het bubbelbad in. Het is heerlijk rustig en we vinden de tijd om te praten. Wat Willem we de komende dagen doen? Wie moet er nog gebeld worden? Wen geeft aan graag even met zijn tweetjes te zijn.. Ook wil ze graag dat er in het huis wordt verder geklust en vooral de badkamer in ieder geval snel af is. Omdat die twee niet echt samen gaan spreken we af om thuis nog even te kijken of we een bungalowtje kunnen huren ergens in de bossen.
Verder bespreken we hoe we de communicatie willen laten verlopen. We spreken af dat ik regelmatig haar telefoon bij me hebben zodat zij kan slapen. Verder hebben we het over social media. Ik merk dat dit voor mij een goede uitlaatklep is en ook Wen verwacht hieruit steun te krijgen. En we bespreken de vragen die er op papier moeten worden gezet voor vrijdag. Ik spreek uit dat ik heb gedacht aan haar kinderwens en of we dan niet moeten vragen hoe het met haar vruchtbaarheid staat door chemotherapie en bestraling. We spreken af om de lijst in de bungalow verder op te stellen, Wen vraagt me hierbij te helpen.
Ik merk dat ik blij ben dat ik iets kan doen.
De situatie zelf geeft je een ongelofelijk gevoel van machteloosheid dus als er dingen zijn die ik kan doen, waar ik kan bijdragen, dan doe ik dat heel graag..
Liefst had ik die tiet er al direct afgeschroefd en ritueel verbrand ofzo, maarja..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten