Woensdag 26-10
Het nieuws begint in te zinken en dat heeft bij ons beiden een down-stemming tot gevolg. Daarnaast lijkt wen's lichaam ook een off day te hebben. Alles doet zeer en voelt waardeloos. Ze heeft een verkoudheid te pakken die op dit moment echt niet lekker uitkomt..
En dan vertrekken we richting Harderwijk. Gewoon omdat we allebei vinden dat de hele dag in dat huisje zitten kniezen ook echt niets positiefs gaat opleveren. Het is nog best fris maar met een zonnetje wat later op de ochtend hebben we mazzel. De zeeleeuwen zijn super, de dolfijnenshow heel gaaf en de afleiding heerlijk.
Ik heb onze telefoons bij me en check regelmatig de verschillende schermen. Zo wordt Wen niet steeds belast met allerlei goedbedoelde berichtjes en kan ze alles zoveel mogelijk even proberen los te laten. Ik zie een sms van mijn nieuwe werkplek met het verzoek om te bellen voor een afspraak. Ik schiet direct in de stress en probeer het weer los te laten. Begrijpen ze dan echt niet dat ik de komende week geen gesprekken ga voeren in Brabant? Ik ben verdomme met veel belangrijkere dingen bezig..
Ik zie ook dat ik een oproep gemist heb en bel hem terug. Het is m'n coach van het Nederlands team. Terwijl mop met iemand anders staat te bellen heb ik een fijn gesprek met hem. Over hoe het gaat in Ierland en dat ze iedere dag aan ons denken en er veel over ons wordt gepraat. Wat super om mensen te hebben die meeleven. Ik vertel hem over wat er de komende weken te wachten staat en bedank iedereen via hem voor de lieve berichtjes via sms en whatsapp. Ook spreek ik voor het eerst mijn diepste angst uit. Wat nu als er uitzaaiingen zijn? Ik vertel hem dat in mijn hoofd al een aantal keer een uitvaart voorbij heb zien komen en dat ik jaar daar niet mee wil belasten maar het wel heel erg vind.. Als we ophangen en naar de volgende dieren gaan blijven we allebei wat stil en down hand in hand doorstappen..
Ik wil haar zo tot steun en zijn en vooral geen zorgen geven..
Onderwijl zijn er ook fijne dingen. Zo is het super dat thuis hard wordt gewerkt aan ons huisje. De badkamer wordt nu steeds completer en waarschijnlijk kunnen we in bad of douchen als we terugkomen. Het is wel een wat gekke manier voor de ouders en zwager om elkaar te leren kennen. Maar ja, al met al gaat dat wel heel goed..
Na het dolfinarium hebben we nog even wat gewinkeld in het centrum van Harderwijk. Wen heeft een jogging broekje en comfy bh gevonden en samen slenteren we terug naar de auto.
Als we instappen zie ik dat aan de rand van het parkeerterrein een mooi uitzicht is ontstaan op de ondergaande zon. Als we samen in stilte kijken rollen de eerste tranen over mijn wangen. We hebben ons groot gehouden vandaag maar dat kan niet langer.. Als ze vraagt wat er nu in mijn hoofd omgaat vertel ik haar over mijn angst voor uitzaaiingen en dat ik zo vaak aan de dood denk.. Zij vindt dat ik niet alleen haar hoor te steunen maar dat zij er ook voor mij is.. Opgelucht dat we samen zo goed kunnen praten en kunnen huilen vertrekken we terug naar het park.
Hoewel er nog steeds kip en groente in de koelkast ligt hebben we weer geen zin om te koken. We besluiten naar het restaurantje van het park te gaan en genieten van de rust, elkaar, een karafje wijn en de onbeperkte spareribs..
Na het eten vinden we een airhockeytafel waarop we ons uitleven. Ook hier blijken we goed aan elkaar gewaagd en hebben veel plezier.
Om een uurtje of 21:00 wandelen we het zwembad binnen. Met ons zijn er nog vier anderen in het bad dus we kunnen heerlijk genieten van de rust. We zwemmen wat heen en weer en oefenen de kunstjes die we de dolfijnen eerder vandaag zagen doen.. Fijn.. Om 22:00 uur sluit het bad en gaan we terug naar ons huisje..
Als we moe op de bank ploffen bel ik nog even met pa.
Als Wen in dat gesprek hoort hoe haar moeder er doorheen zit, knakt ze..
Die lieve meid houdt zo van andere mensen en is daar altijd zo hard voor aan het vechten.. Ik hoop dat ze wat egoïstischer zal worden.. Ze heeft haar energie voor zichzelf nodig, hoe moeilijk ook..
En dan liggen we met z'n tweetjes op de bank en breken we allebei.
Ik heb m'n iPad bij me liggen en zet wat muziek op. Ik start met "she's the one" van Alain Clarke, het nummer dat op onze bruiloft moet klinken. Ik kan nu niet stoppen met denken aan uitvaartmuziek maar probeer het om te buigen naar iets positiefs, naar de bruiloft dus :-) Want dat wij samen verder gaan is duidelijk, en dat we zullen trouwen staat vast.
Dan draai is "Tell me when god will speak" van Billy mann.. Over hoe zijn vrouw tegen kanker vocht.. Een van de mooiste en onbekendste nummers die ik al jaren ken en dan komt krijgt de tekst wel een hele andere betekenis..
En dan draai in nog Norah Jones met "come away with me" en Sade met "it's a long hard way".. Dus lekker rijtje..
Door m'n hoofd schieten teksten, halve zinnen, ik moet echt schrijven.. Degene die het meest bleef hangen was:
't is verkeerd geadresseerd maar je kunt t niet terugsturen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten