maandag 31 oktober 2011

Aapjes kijken..

Donderdag 27 oktober

Nadat we een beetje zijn uitgeslapen besluiten we naar de Apenheul te gaan. Het is prachtig weer en we genieten van alle schattige beestjes. Ik heb m'n vaders spiegelreflex weer mee en maak de mooiste foto ever van m'n dinnetje, samen met een aapje op haar schouder. Als we langs een loslopend struisvogelachtig figuur lopen, maakt lief de grappigste foto ever van mij en m'n nieuwe vriend :-) Ach, verschil moet er zijn ;-)
Vele foto's volgen en mooie momentjes ontstaan als aapjes op onze schoot komen zitten en er eentje besluit m'n rits wel erg interessant te vinden. Wanneer hij m'n vinger pakt, drukt lief net af, een schattige foto tot gevolg..

Ik bel met de management assistente van mijn nieuwe werkplek en leg haar uit hoe mijn thuissituatie eruit ziet.. Ze is vol begrip en geeft aan in de loop van de week wel een afspraak met mij en het afdelingshoofd in te plannen. Heel fijn dat dit kan, ik voelde me er al rot over.. Dat ik de functie en locatie in eerste instantie niet zie zitten betekent niet dat ik mijn snor wil drukken.. Wel ben ik op dit moment echt niet in staat me met iets anders dan alleen Wen bezig te houden.. Nog in de diagnostische fase is er zoveel onzekerheid en onduidelijkheid dat ik alle energie en steun aan haar wil geven. Wanneer meer bekend is en de behandelingen van start gaan, kan ik me voorstellen dat we allebei weer wat regelmaat gaan terugkrijgen..

We wandelen nog eem rondje door het centrum van Apeldoorn en rijden daarna terug naar het park om de gourmet op te halen. Superleuk dat dit kan, het apparaat, vlees en sausjes en wat stokbrood haal je op en kan je in het huisje saampjes doen. 

Mijn scoutje maakt weer een haard vuurtje aan, we zetten het gourmetstel op de salontafel, baco'tje erbij en tv'tje aan.. Heerlijk genieten..

Als ik zie dat het al 22:00 uur is geweest, bedenk ik me dat het gourmetstel nog terug moet. Morgen vertrekken we al vroeg en dan is de receptie nog niet open. En dat betekent dat we het stel niet kunnen terugbrengen en ook de borg niet terug krijgen.. En dat zou zonde zijn.. 
Ik race over het park met de box met halfschoongemaakt stel op de pasagierstoel naast me. Tot 22:00 konden we terecht bij het restaurant. Als ik de deur van het plein naar het restaurant probeer te openen blijkt deze al op slot. In de verte zie ik nog een dame door het restaurant struinen. Ik herken haar als de serveerster die we de dagen ervoor al hadden gezien.
Omdat ik hoop dat zij mijn geklop zal horen, loop ik buitenom langs het zwembad om de achterzijde van het restaurant te bereiken.
Na een paar keer stevig bonken kijkt ze op en komt naar de deur gelopen.
Met een glimlach doet ze open en als ik haar met een 'sorry' de box laat zien neemt ze 'm over en krijg ik m'n tientje. Ik zeg haar dat we een heftige week hebben gehad en daarom zo laat waren en dat we morgen vroeg wegmoeten. Alsof ze het helemaal begrijpt kijkt ze me aan en wenst ze me sterkte..
Na een snelle 'dankjewel' maak ik me uit de voeten. Onderweg terug naar m'n auto kom ik een picknicktafel tegen waarop ik even ga zitten. Ik zie de duizenden sterren vonkelen en kan m'n tranen niet bedwingen. De onzekerheid en boosheid over het "waaromnouzij" spinnen door m'n kop, knijpen m'n strot dicht en liggen als een steen op m'n maag. 
Na een kort momentje herpak ik mezelf en wandel verder naar m'n auto. Ik denk erover iemand te bellen maar besluit het niet te doen.. Genoeg gepraat, tijd om wat op te ruimen en naar bedje te gaan. Morgen gaan we vroeg op..

Na een tijdje zitten we nog steeds op de bank.. Ik met m'n benen op het poefje en zij met haar hoofd op m'n schoot. Haar natte wallen verraden haar vermoeidheid en verdriet. Ze zegt me dat ze het niet meer weet.. En ook dat ze helemaal niet wil gaan morgen.. En dan staart ze weer de ruimte in.. 

En dan is het alweer 02:00 uur en liggen we allebei nog wakker in bedje. Als ik de wekker van m'n telefoon zet, zegt deze dat hij over 4 uur en 28 minuten zal gaan.. 
Ik zie dat haar oogleden zwaarder worden en hoor haar fluisteren dat ze in slaap aan het vallen is.. Ik geef haar een zachte aai over haar wang en een paar kusjes als ze haar ogen laat dichtvallen, een 'ikhouvanjou' mompelt en haar ademhaling steeds regelmatiger klinkt. 'ikookvanjou' fluister ik terug..

Ik doe het licht uit en hoop dat Klaas Vaak mij ook snel komt opzoeken..
Maar ik vrees het ergste.. Met m'n ogen wagenwijd open type ik de woorden weg en luister naar haar zacht gesnurk.. Wat ben ik blij dat ze wat rust pakt.. Ze slaapt vaak zo kort en onrustig de laatste tijd.. En ze heeft het zo nodig, zeker nu..
Ik denk dat ik voor de vorm m'n oordopjes maar ga indraaien om vervolgens klaarwakker tegen haar aan te kruipen..
Ik ben bezorgd.. Wat zal er morgen allemaal op ons af gaan komen?
Dat ze geopereerd zal moeten worden is door de chirurg al verteld. Maar hoe zijn de uitslagen van de mri? Waren het gewoon kalkdeeltjes in haar borst zoals de echo leek te zeggen of toch uitzaaiingen.. En hoe lang moeten we wachten voordat de behandelingen starten? Zou ze die misschien in het lokale ziekenhuis mogen doen? Dat is op loopafstand van huis, dus dat zou heel fijn zijn.. 
We hebben de afgelopen dagen een heel lijstje met vragen gemaakt. 
Ook over de chemo en bestraling. Want die zal ze volgens de chirurg ook moeten krijgen. Wat betekent dat bijvoorbeeld voor haar vruchtbaarheid? We willen heel graag kinderen..
Naarmate de minuten wegtikken en de afspraak van morgen steeds dichterbij komt, voel ik me steeds benauwder worden.. Laat het alsjeblieft niet nog meer slecht nieuws brengen.. Ik slaap een half uurtje totdat de wekker alweer gaat..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten