Woensdag 19 oktober 2011
Uiteraard geen oog dicht gedaan, maar uiteindelijk in de vroege ochtend hoor ik een rustige ademhaling.. Ik laat haar slapen en zet de wekker een paar uurtjes later.. We kunnen van 08:30 - 16:00 terecht en ik kan me zo voorstellen dat wat later op de ochtend het minder druk zal zijn..
Begin middag arriveren we bij het ziekenhuis. Met het lood in de schoenen stappen we de auto uit en zoeken we onze weg richting de juiste poli.
En inderdaad, er waren geen wachtenden voor ons dus we mochten direct doorlopen naar de juiste wachtruimte.
"komt u maar mee mevrouw, dan mag u achter deze deur de bovenkleding uittrekken en roep ik u zo via de andere deur naar binnen"
Daar gaat ze..
Na een paar minuten stapt ze het hokje weer uit. Aan de striemen op haar borst zie ik dat ze flink zijn platgedrukt. Niet fijn, maar nog minder fijn is het bericht dat ze nog niet klaar zijn met haar. Toch ook maar een echo, er zit een zwelling en de mammografie gaf niet duidelijk aan wat er nu zat..
We worden meegenomen naar een andere gang, een andere wachtruimte met dezelfde stoeltjes en stomme sprietplanten.. Na een paar minuten mag ze weer door een deur en krijgt ze dezelfde instructies mee:"bovenkleding uit, ik haal u zo op via de andere deur"
En daar gaat ze dan weer.. Ik hoop dat dit de laatste keer is dat ik haar alleen zo'n hokje in moet laten gaan.. Waardeloos om haar niet te kunnen steunen, hoe eenzaam zal zij zich voelen..
De minuten tikken weg, ik vind het allemaal veel te lang duren..
En dan stapt ze naar buiten..
"m'n tiet is verdoofd" zegt ze..
Ik snap er niks van, dit was toch een echo??
De dokter had ook maar direct een incisie gemaakt en een aantal biopten genomen.. Goed.. Die hadden we niet zien aankomen..
Vrijdag zal de uitslag binnen zijn.. Dat zou fijn zijn, da's maar 3 dagen wachten en nog voor het weekend..
Maar wat betekent dit..? Is dit een standaard adequate manier van werken, direct biopten enzo? Het gaat allemaal zo snel dat we moeite hebben het bij te benen.. Kunnen we hier conclusies uit trekken? Of is deze wijze de normale gang van zaken bij ieder bobbeltje in een tiet? De onzekerheid slaat toe en onrust neemt het over..
Als we in de auto terug rijden verzeker ik haar dat alles goed komt. Wij zijn nog lang niet klaar samen en hebben helemaal geen tijd voor deze onzin in ons leven.. Er zijn nog teveel plannen dus dit was gewoon een goedaardig bobbeltje die een grapje met ons uithaalde..
En dan gaat de telefoon.. De assistente uit het ziekenhuis belt. "bent u aan het rijden?" Verschrikt hoor ik mijn vriendin zeggen dat ze naast me zit en dat de assistente dus gewoon haar nieuws kan brengen.
"We zijn er bijna zeker van dat de uitslag er vrijdag toch nog niet is.. Daarom wil ik graag uw afspraak met de chirurg naar maandag verzetten. En dan het liefst in de middag, zodat we echt voor 99% zeker zijn dat het dan binnen is.." Okay, maandag 24 oktober om 15:00 uur wordt het dan..
Shit shit shit! Langer wachten, langer onduidelijkheid..
Ik heb een vlucht naar Ierland staan op zondagochtend. Ik zit in het landelijk dames basketbalteam van m'n werk en we doen mee aan de Europese kampioenschappen in Dublin. Allemaal superleuk natuurlijk, maar ook zo niet belangrijk meer.. Als lief maar gezond is, da's het enige dat telt voor mij nu..
Ik zeg m'n late dienst verkeerscontrole ook af en breng de nodige mensen op het werk in kennis over m'n thuissituatie. Ik geef aan ze op de hoogte te houden en dat ik verwacht er de donderdag ook niet te zijn. Daarna gaat m'n vrije weekend in en de week erna staat het EK in Dublin op het programma, dus ik werd de komende week al niet op het bureau verwacht verder.
Einde middag komen zwager en vriend klussen aan de badkamer. Lief is moe en gaat lekker op bed liggen terwijl ik de nasi voor de mannen opwarm en nieuwsgierig kijk naar de vorderingen. Wat fijn dat ze er zijn en wat een heerlijk vooruitzicht dat we binnenkort gewoon thuis kunnen douchen..
Wel voelt het steeds minder fijn dat wij de enige twee zijn die weten van de knobbel.. We wilden het wel graag delen maar omdat we ook niemand ongerust willen maken hebben we nog niemand iets verteld. 's middags waren er verschillende momenten waarop we haar ouders wilden bellen of langs wilden rijden maar hebben het toch uitgesteld..
Als lief 's avonds uit bedje stapt kan ze het niet langer voor zich houden en wil haar ouders het graag vertellen. Maar de reis richting Brabant zag ze echt niet zitten.. Met het lood in de schoenen pakken we samen de telefoon en vertelt zij ze over het onderzoek.. Ik hoor veel verdriet aan beide kanten van de lijn en m'n hart krimpt ineen.. Ik weet ook dat oma borstkanker heeft gehad en er na enkele jaren een borst is afgezet.. Je eigen kind met zo'n ziekte, het is echt niet voor te stellen..
De mannen zijn onderwijl nog steeds in de badkamer bezig. Als zwager naar beneden komt vertelt lief ook hem het vervelende nieuws. En niet veel later staan haar ouders op de stoep. Heel fijn wordt er geknuffeld en daarna goed gesproken.
Als iedereen weer is vertrokken en we samen in bed liggen, zorg ik voor een trillend rietje die het allemaal even te veel wordt. Een paniekaanval neemt het van haar over en ik probeer haar ademhaling tot rust te krijgen en haar te ondersteunen. Het is allemaal niet te bevatten, de onzekerheid is waardeloos..
"gelukkig hebben we elkaar, wat ben ik blij dat je er bent" zegt ze..
De laatste woorden voordat ik tegen haar aan in slaap val.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten