zaterdag 24 maart 2012

On hold

Zaterdag 28 januari

Tegen 12:00 uur worden we wakker en na een half uurtje stap ik uit bed. Ik laat het zonlicht door de geopende slaapkamerdeur over het voeteneinde schijnen terwijl ik een douche pak. Zo kan lief rustig wakkerworden. Ik merk dat ik lekker uitgeslapen ben en zet de badkamerradio aan. En dat kon lief toch niet zo waarderen. Ik zet de radio uit en doe de deur weer dicht. Lief heeft onrustig geslapen en nachtmerries gehad.

Na het douchen hebben we een emotioneel gesprek. Lief vindt dat ik beter verdien dan haar. Ze zegt normaal al lang te zijn weggerend. Ze is bang dat er een moment komt dat ik iets beters wil en dan bij haar weg zal gaan en dat het daarom voor haar minder pijnlijk is dat ze voor die tijd al bij mij is weggerend. Ik zeg haar dat als ze wegrent ik gewoon met haar mee ga rennen. Zo is er ook een liedje dat zegt: "als je bij me weggaat, ga ik met je mee".
Ik vraag haar waarom ze nog niet is weggerend. Dan zegt ze me hoeveel ze van me houdt en het daarom nooit zou kunnen. Ik vraag haar om zich voor te stellen dat ik net zoveel voor haar voel als zij voor mij en dat ik echt zo gelukkig met haar ben dat ik nergens anders wil zijn dan alleen maar bij haar.

Na een rustige lunch gaan we op pad. De hondjes gaan mee en samen maken we een fijne wandeling en rijden we even langs bij mn ouders. Verder kopen we een badkamerkraan die wel past op ons bad.  We hebben geen zin om te koken en omdat ik graag nog even bij de wedstrijd van Dames2 wilde kijken die reeds begonnen was, pikken we een McDriveje. 

In de sporthal zie ik veel oude bekenden. Leuk om de meiden waarmee ik donderdag trainde tegen m'n oude cluppie te zien spelen. Na afloop doen we nog een drankje.

Onderweg naar huis vertelt lief dat ze het heel leuk vindt om te kijken maar dat het haar ook behoorlijk confronteert met het feit dat zij die dingen nu niet kan. Ze heeft in het verleden problemen gehad in haar benen en leek daar eindelijk een beetje vanaf te zijn. Ze was dan ook van plan om te beginnen met een sport. Om nu niet te kunnen sporten en te zien hoe anderen dat doen is behoorlijk lastig. Lief wil zo graag verder met haar leven. Bij haar werk weer aan de slag, gewoon een fulltime job, bedrijfsideeën uitwerken, sporten, uitgaan, samen leuke dingen ondernemen.. Geen leven dat in het teken staat van ziekenhuizen. Ze baalt van het feit dat ze beperkt is in haar beweging, niet gewoon even op zolder een muurtje opmeet maar zichzelf dan met moeite in een handige houding weet te manoeuvreren.
 Op het moment dat ze goed en wel bij mij introk, is het ziekenhuisfeest gestart. Ze heeft daarom ook nog niet echt kunnen landen in mijn woonplaats en haar draai gevonden bij de diverse hobby- en sportclubs. Als er geklust wordt in ons huis dan doen anderen wat zij zelf wil doen. Dingen zijn nog niet af omdat er andere prioriteiten zijn nu. Zoveel plannen die on hold staan.. Superlastig voor een jonge actieve meid als zij..

Af en toe stort ze in als we samen thuiszijn. Ik vind het zo knap hoe ze knokt om zich goed te houden als we bij anderen zijn. De klap daarna als we thuis zijn is dan alleen des te groter. Met een hand op haar rug ondersteun ik haar dan de trap op richting bed. De meeste mensen prikken daar niet doorheen. Ik denk dan: "ze moesten eens weten.." Een enkeling ziet hoe ze zich groot houdt en dat vind ik fijn. 

Na een rustige avond op de bank waarin we wat zappen en samen op de iPad surfen zijn we allebei duf en gaan bijtijds naar boven. Rond 23:30 uur geeft lief aan dat ze best moe is.. Ook zegt ze dat de misselijkheid wat minder lijkt te zijn. Dat is goed nieuws! Ze doet haar lenzen vast uit en kruipt tegen me aan. Niet veel later heeft ze een regelmatige ademhaling en type ik dit met één hand zodat ze tegen m'n linkerarm kan blijven slapen.. Ik hoop dat ze nooit meer twijfelt of ik voor altijd bij haar wil blijven.. Zij is mijn meisje. En over een paar jaartjes mijn vrouw.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten