Druk dagje

Maandag 30 januari

Vandaag staat de 25ste bestraling van lief op de planning. Dit is de laatste van de algemene bestralingen. Nog 10 die heel gericht geplaatst gaan worden en dan zitten ze erop. Volgens de fysio ook maar beter, want de huid is er goed klaar mee. 

Ik heb vanmorgen een gesprek met m'n nieuwe chef. Een fijn gesprek en een leuke kennismaking met haar en een aantal nieuwe collega's. Ik heb er echt zin in! Gelijk wordt de planning bekeken en worden de nodige cursussen ingepland. Blij dat ik de wind eens in m'n zijlen voel en het allemaal vlot en positief gaat. Morgen ben ik thuis voor lief maar woensdag begin ik echt. Spannend.

Ik kijk online naar mogelijke midweekjes weg en word door een collega gewezen op een handige site voor Winterberg. Als ik daar een laatste kamer in een leuke bed&breakfast zie staan besluit ik gelijk te boeken. Effies 5 daagjes naar een sneeuw, maar toch lekker dichtbij. 

Op de terugweg naar huis haal ik lief op bij de fysio. Samen rijden we naar huis en terwijl ik de planning bijvul met m'n diensten en wat mails verstuur maakt lief het eten klaar. Samen gezellig op de bank kletsen we bij. Zo heerlijk om samen te zijn. 

Lief voelt zich nog steeds misselijk. In overleg met de dokter start ze misschien alvast aan de anti-misselijkheidsmedicijnen die ze voor de chemo krijgt voorgeschreven. Ik hoop maar dat ze zich snel wat beter voelt, want dit is echt ellendig. 

Na het eten vertrek ik richting Rotterdam voor een training met het Nederlands Team. Een heel aantal nieuwe meiden en een paar oude bekenden zijn er en samen lopen we Eem leuke training. Na afloop praat ik met een teamgenootje nog na en hebben het over thuis. Haar neefje van 18 is nu herstellende van lymfenklierkanker en in haar hele familie komt het veel voor. Ze vertelde me dat hij ook heel misselijk was tijdens de bestralingen en omdat ik het al eerder van iemand hoorde vermoed ik toch dat het dus door de bestralingen komt. Wel bijzonder dat een radiologe en oncoloog het beiden niet kunnen plaatsen en verdere onderzoeken willen doen. Zij zien dit niet als een mogelijke bijwerking van de bestralingen.. Toch gek dat ik er een aantal ervaringsdeskundigen wel over hoor.. Misschien nog maar eens googlen binnenkort..

Als ik thuiskom van de training vind ik lief op de bank. Aan haar gezicht zie ik dat het niet goed gaat. Ze vertelt me dat ze vanavond voor haar gevoel echt onderuit gehaald is. Ze heeft een tijd zitten huilen en kon gewoon niet stoppen. Ze is boos en verdrietig. 

Ik ben trots op haar dat ze vandaag zoveel gedaan heeft en zij zegt dat het onzin is. Dat het heel normaal is voor een vrouw van 30 om het huis schoon te maken en de boodschappen te doen. Ik snap dat ze zich waardeloos voelt. Ik had net het idee dat het wat beter aan het gaan was. De hoop en het gevoel dat ze weer wat opkrabbelde. Ik vind het moeilijk om weg te gaan en haar bij terugkomst zo verdrietig te zien. Als ik haar vraag of het had uitgemaakt of ik wel of niet was thuisgeweest vanavond, zeg ze dat dit niks had uitgemaakt. Hoewel m'n hart iets anders zegt, probeer ik erop te vertrouwen dat het klopt. 

Als we nog even wat tv kijken komen de tranen weer. Stilletjes zit ze tegen me aan. Ik zou willen dat ik haar kon helpen maar ik weet echt niet hoe. Nu nog maar effies tegen haar aankruipen en dan slapen, morgen vroeg op voor een volgeplande dag. Ik ben vooral heel benieuwd naar hoe het bij het Helen Dowling instituut zal gaan.